Pakenham - Catani - Racefarm

Blogvrienden,

Eindelijk kan ik jullie nog eens plezieren met een reisverslag en/of foto’s. En dat na wel bijna 2 maanden! De tijd vliegt… Maar dat is gelukkig alleen maar positief :)
Ik moet even terug gaan in de tijd. Om te beginnen bij het ‘allerste’ begin.
Mijn laatste reisverslag vertelde ik dat ik werk gevonden had op een farm met racepaarden, in Pakenham. Een uurtje van Melbourne vandaan. Daar ben ik dan ook, vrijdag ochtend 6 januari, naar vertrokken. Mijn Duitse vrienden vaarwel gezegd. En hup, richting iets nieuws, iets onbekends. Maar vol nieuwe moed. Want ik was het rondreizen en al het moois aanschouwen een beetje beu! Ik had nood aan een vaste plek. Geen hostels meer waar je met 6’en, 8’en, of 10’en op een kamer ligt. En keukens die je deelt met 30 anderen. Geen tent meer met een ultra dun matrasje. Alles ruilde ik in voor een plek waar ik me nu enorm goed voel.
Mijn trein kwam aan rond 7.45u, in Pakenham. Daar zou ‘Matt’ mij oppikken. Tot die tijd had ik hem enkel nog maar over de telefoon gesproken. Aangezien ik een beetje vroeger was dan gepland sms’te ik hem dat ik er reeds was, maar dat hij zich niet moest haasten. Ondertussen had ik me met al mijn bagage naar een schommel begeven aan de overkant van het station… Geen 10 minuten later verscheen er een groene Land Rover en kreeg ik een smsje dat hij er was, in een groene Land Rover. Dat was onze eerste ontmoeting. Het was meteen duidelijk dat dit mensen met paarden waren, mensen met een boerderij. Allerlei rommel en benodigdheden in de auto… Matt was heel vriendelijk (zoals de meeste Australiërs). Ik voelde me vrijwel meteen op mijn gemak.
Aangekomen in het huis was even een schok. Je kwam meteen binnen in de living, met een open keuken. Overal waar je keek, zag je rommel. Ik kon mijn ogen niet geloven. Papieren, dozen, allerlei soorten meubels, dingen die ik geen naam kon geven,… Meteen ontmoette ik Tara. Matt’s partner. Tara traint hier de paarden. Ik werd de weg gewezen naar mijn kamer die grenst aan de living. Ik mocht kiezen uit 2 dubbel bedden en 2 enkel. Ik mocht me de tijd nemen om alles uit te pakken en het meest comfortabele bed uit te kiezen. Ik koos voor het enkel bedje, tegen de muur , langs een nachttafeltje met een gezellig lampje. Want na nadere inspectie, bleek ik wat muizenkeutels te vinden op de andere bedden. Dat risico wou ik niet nemen, haha! Het huis was niet al te proper. Dat bleek des te meer. Tara vertelde me dat als ik het niet proper genoeg vond ik altijd mocht poetsen. Ik dacht: ‘Dat wordt een hele opgave!’. Ik was er uiteindelijk ook niet om te poetsen, maar met paarden te werken. De eerste dagen moest ik heel erg wennen. Ik ben niet het type dat me meteen ergens thuis voelt. Zo namen ze me mee naar de supermarkt en ik mocht kiezen wat ik graag at en alles nemen wat ik wou. Dat was enorm raar! Als backpacker was ik ondertussen gewoon om enkel ‘het goedkoopste’ uit te kiezen. En niet datgene wat je wilt of lekker vindt. Plus het feit dat je dingen mocht kiezen op andermans kosten… Dat was ook een beetje ongemakkelijk. Het werd me al gauw duidelijk dat ik me maar beter zo snel mogelijk thuis moest voelen. Ik mocht dingen uit de koelkast nemen, de kasten,… Tara kookte meestal ’s avonds. Dus besloot ik dan daarna de afwas te doen. Zo werd ik gewoon dingen uit de kasten te nemen en terug te zetten op de juiste plaats. Over koken gesproken. Het eten is hier al heel vaak Mc Donalds geweest. Mc Chicken Meal it is! Soms zelfs een aantal dagen na elkaar, voor lunch. In het begin dacht ik ‘halleluja’. Hoe kan ik mijn gewicht hier ooit terug op peil krijgen (want ja ik was een aantal kilo’s bijgekomen). Maar achteraf gezien blijkt dat geen enkel probleem te zijn. De kilo’s vliegen eraf! Ik ben ‘bijna’ terug op mijn normale gewicht. Yes!
Om terug te komen op het ‘gewoon’ worden. De eerste dagen moest ik natuurlijk ook wennen aan de dagdagelijkse activiteiten. Ik moest een beetje observeren hoe zij de dingen hier doen. En mezelf daarin een beetje vinden. De eerste weken zag de planning er als volgt uit (en nu nog steeds voor het merendeel):
- Tara en Matt vertrekken om 4.30u ’s ochtends met de paarden naar de track in Pakenham (hier 35km vandaan) Pakenham is het dichtstbijzijnde ‘centrum’. Ikzelf ben in Catani.
- Ik moet aan de stallen beginnen om 6.45. Dus mijn wekker om 6.15u, 3x snoozen, aankleden en klaar. Er zijn 6 stallen. Waarvan iedere ochtend enkele paarden mee naar de track zijn. De lege stallen maak ik als eerste proper, degene met paarden in als laatst. Soms doet Matt een 2de trip en komt rond 7u andere paarden oppikken.
- Nadat de stallen proper zijn ververs ik al het water van de paarden in de stallen.
- Daarna geef ik de kudde met merries en veulens hun eten in de weide en aan Missie, Esther en Debb’s. Missie was onder andere het paardje dat ze niet meer konden vangen.
- Tegen die tijd (rond half 9) komen Matt en Tara meestal terug aan. En dan worden alle paarden op de weides gezet en gevoerd.
- Dan is het tijd voor ontbijt! Heerlijk… Ik geniet van een kom melk met Wheat-Bix (iets dat ze in België echt moeten invoeren!) en een tasje thee. Gevolgd door yoghurt en een stuk fruit.
- Matt en Tara gaan ondertussen terug naar bed voor een goed uurtje.
- Na mijn ontbijt start ik met mestscheppen in Missies weide en vervolgens al de weides waar de racepaarden in verspreidt staan. 6 racepaarden staan verspreidt over 3 weides.
- Als ik daarmee klaar ben zie ik Matt en Tara meestal terug verschijnen. Ik ga dan weer naar binnen om wat te drinken.
- De volgende taken hangen af van het moment en wat Matt denkt dat er moet gebeuren. Die taken zijn: weides slepen met de tractor, hooi verplaatsen, hout in de schuur stockeren, Missie vertrouwen geven en proberen te vangen… Een heel plezante taak (niet dus!) was plastiek uit modder halen in een weide. Ze hebben namelijk een tijd geleden een teveel aan hooi daar gestockeerd. Het hooi is nu weggerot. Maar de plastiek en koorden hebben zich vastgezet in en onder de grond. Ik moest dus proberen dat allemaal op te ruimen. Met man en macht heb ik daar soms aan zitten trekken, met mijn handen tussen die pieren en spinnen… Tevergeefs heb ik uiteindelijk Matt en zijn tractor moeten inschakelen om alles deftig op te ruimen. Zelfs nu zijn er nog steeds grote resten die opgeruimd moeten worden en hele kleine restjes overal verspreidt! Grasmaaien is ook een van de taken, helpen om het bijgebouw te renoveren, glaswol onder het dak steken,… noem maar op!
- Tegen 16u is het weer etenstijd voor de paarden. De racepaarden worden binnengehaald (behalve op zaterdagavond, omdat iedereen op zondag uitslaapt en er niet naar de racetrack gegaan wordt), en gevoerd. Alle andere paarden (de niet race paarden, een 10tal andere) worden in de grotere weides gevoerd. Dat voer brengen we dan met de quad. De koeien krijgen hooi. Soms wordt er dan nog wat onkruid in de tuin weggehaald of bij warm weer wordt er altijd aan alle planten water gegeven (en dat zijn er best veel).
- En dan, start de avond. Kan ik me lekker douchen, wordt er gegeten, Scrabble gespeeld, tv gekeken, gelezen, en vroeg naar bed gegaan. Want de volgende ochtend begint het weer allemaal opnieuw :)
Ondertussen zijn een aantal dingen veranderd omdat we een deel paarden verplaatst hebben. Die hebben nu terug gras en worden niet extra gevoerd. Dus moeten we ’s avonds niet meer met de quad alles brengen. Ook werken we nu nog op een andere farm. Een aantal jonge paarden hebben we naar daar gebracht om te trainen. Op deze farm is namelijk ook een track (= een baan waar je racepaarden op traint). Daar help ik Tara nu om deze paarden klaar te maken voor de races. En we halen ook daar alle mest uit de weides. Matt fatsoeneert er ondertussen de omgeving. Het is daar echt een prachtige omgeving! Als Tara en Matt terugkomen van de training in Pakenham, rijden we door naar de andere farm. Alles verschuift dus een beetje.
Ook is er een nieuw Iers meisje aangekomen om mee te helpen met het werk. De bedoeling is dat ik haar een beetje inwerk en de dingen leer die ik moet doen. Zodat ze zich kan behelpen als ik vertrek. Maar… Ik vertrek niet meer zo snel als gepland! Volgende week maandag 27 februari ga ik een weekje naar Tasmanië. En 4 maart kom ik terug voor 3 weken. Ik heb alle vluchten verschoven, alsook mijn trip in Nieuw Zeeland. Die nu start op 26 maart. In plaats van 6 maart. Ik vind het hier gewoon zo leuk. En ik zou toch een beetje teveel tijd hebben aan de westkust. Dus kan ik dat beter hier spenderen. Vluchten kon ik gratis wijzigen… Geen probleem dus! Ik kijk er echt naar uit om hier nog 3 weekjes langer te blijven.
We zijn nu ook jaarling hengsten gewoon aan het maken aan de trailer, … Het leuke is ook dat ze me hier een beetje mijn ding laten doen. Ik ben het natuurlijk niet met alles eens wat ze hier met de paarden doen. Maar het merendeel valt me allemaal beter mee dan ik ooit had gedacht. Het gebeurt hier allemaal heel gemoedelijk.
In de dagen dat ik me hier steeds meer thuis begon te voelen ben ik dus ook maar beginnen poetsen. Mama’s genen kwamen naar boven ;) Eerst ben ik buiten aan het terras begonnen, vervolgens de badkamer, stofzuigen in de living, mijn kamer,… En dat zijn zowat de plaatsen die ik nog steeds onderhoud. Omdat anders gewoon niemand het doet. En alles er vreselijk vuil en stoffig bijligt. Iedereen rookt zich hier ook te pletter, behalve ik. Dat was ook even wennen :/ Dat heerlijk aroma, hrmm.
Op zondag heb ik dus een dagje vrij. Mag ik uitslapen en lekker niets doen. Natuurlijk help ik wel met het voeren van de paarden ’s avonds.
Zo ben ik op zondag 22 januari met de trein terug naar Melbourne gegaan om Australian Open live mee te maken. Dat was waanzinnig! Een dag om nooit meer te vergeten. Ik heb ons Kimmeke zien spelen, Azarenka en Nadal. Kim speelde tegen Li Na. Een ongelofelijk spannende wedstrijd. Al mijn nagels heb ik er weer afgebeten in een mum van tijd (sorry mama). Ook heb ik die dag Cathleen terug ontmoet. Het meisje waarmee ik de oostkust gedaan heb. Zij was ondertussen naar Nieuw Zeeland geweest. En ik had de trip door de outback gedaan, Kangaroo Island en de Great Ocean Road. Leuk om al die avonturen weer te vertellen. En haar terug te zien… Ik denk dat we vrienden voor het leven zijn!
Ook ben ik mee geweest naar een aantal races van onze paarden. Tot nu toe helaas nog geen groot succes. Maar verbetering is op komst. Het is een hele ervaring om te zien hoe die hele ‘race-wereld’ in elkaar zit. Ze willen me hier nog steeds langer houden en me dan helpen een licentie te halen om officieel racepaarden te trainen. Een 6-tal maanden langer… Maar dat gaan we toch maar even niet doen ;)
Ik mis thuis ook ontzettend. Er zijn dagen geweest dat ik mezelf erover moest helpen en moed in moest spreken. Moest leren genieten van alles, in plaats van aan thuis te denken. Moest stoppen met af te tellen,… Maar ik voel dat ik er nu weer sterker door ben. Het dipje waar ik in zat is voorbij. Ik geniet weer met volle teugen!!


Zo, dat is mijn verhaal over de farm met racepaarden.
De plek die ik lief heb.

Foto's: https://picasaweb.google.com/108841674062075524172/PakenhamCataniRacefarm?authuser=0&authkey=Gv1sRgCIqU5PuCh9y5Qw&feat=directlink