Amazing Tasmanië & mezelf
Door: Karen
Blijf op de hoogte en volg Karen
04 Maart 2012 | Australië, Sydney
Hallooohooo vriendjes,
Hier gaan we dan... Voor een 2de maal. Na een uur te werken aan mijn eerste verslag was ik 'alles' kwijt. Niet zo tof! :)
Mijn Tasmaans tripje zit er al weer op. Wat gaat de tijd toch ongelofelijk snel! Nog 3,5 maand te gaan en ik ben alweer thuis (snik).
Mijn 6 kort maar zeer krachtige dagen waren echt de waanzin! Ik heb van de eerste tot en met de laatste seconde genoten...
Maandag ochtend 27 februari nam ik in de vroege uurtjes de trein, en vervolgens de bus naar de luchthaven in Melbourne. Van daaruit vloog ik gedurende een uur en 15 minuten richting Tasmanië. Een shuttle bus bracht me naar mijn hostel. Daar aangekomen, om 11u, bleek dat ik nog tot 14u moest wachten op een kamer. Tijd dus om wat op verkenning in Hobart te gaan en een beetje rond te dwalen. Tijdens dat ronddwalen had ik de tijd om na te denken wat mijn planning in Tasmanië zou worden. Want dat had ik toch nog toe niet. Ik had 2 opties. Of, ik moest iemand ontmoeten in de komende uren die dezelfde planning in Tasmanië als ik zou hebben. Of ik moest zo snel mogelijk zelf iets ondernemen. Iets in me zei me dat ik dat maar moest proberen. Maar deze laatste optie was niet meteen de goedkoopste. Want als je alleen reist kan je geen eten delen, geen benzine,... Ik nam mezelf voor nog even te wachten. Tot ik op mijn kamer kon en misschien daar een leuk meisje ontmoette.
Op de kamer aangekomen bleek het lot me nog meer in de richting van optie 2 te duwen. Er was maar 1, van de 6 bedden gevuld. En een 2tal uren later bleek dat meisje er nog steeds niet te zijn. De kans was zoiezo al klein dat ze dan ook nog dezelfde planning als ik zou hebben. Dus... Optie 2 dan maar. Ik ben dan meteen naar de receptie gegaan voor wat meer info. Meteen gaven ze me allerlei informatie waar ik 't best een auto kon huren en ze hielpen me met mijn trip een beetje uit te stippelen. Nog geen uur later was alles geregeld.
De volgende ochtend vertrok ik om 9u met mijn rode Ford. Midden in het centrum, aan de andere kant van de auto, de andere kant van de weg en enkel een kaart die me de weg rond Tasmanië kon leiden. Hiihaaa! Adventure, here I come :)
Mijn eerste trip bracht me richting Wineglass Bay. Onderweg kon ik mijn ogen niet geloven... Tasmanië is echt héél erg mooi. Ik kon wel om de 5 minuten ergens stoppen. Maar dat bracht me natuurlijk niet erg ver. Wineglass Bay was meteen een schot in de roos! Zo mooi... Je rijdt in Tasmanië in principe steeds van 'National Park' naar 'National Park'. Van daaruit kan je dan verschillende lange, of korte wandelingen doen. Aangezien ik niet zoveel tijd had deed ik steeds een van de 'kortere'. In Wineglass bay heb ik ongeveer een 3tal uurtjes gewandeld en genoten. Daarna reed ik verder naar mijn eerste overnachtingsplek in Bicheno. Ik had ondertussen de beslissing genomen in de auto te slapen. Dit is namelijk veel goedkoper dan in hostels. Ik betaalde nu gemiddeld 10 dollar per nacht. Terwijl je in een hostel gemakkelijk 25 dollar betaald. Zo kon ik dat toch alweer uitsparen. De eerste nacht verliep goed... Na een lekker ontbijtje van toast met Nutella vertrok ik verder richting Cradle Mountain. Het zou een lange trip van 4u rijden worden. Na 5 minuten was het weeral tijd om te stoppen. Ik passeerde een 'onverwachts' natuurpark. En ik dacht, nu we er zijn... Kunnen we maar beter een kijkje nemen. De 'strakke' planning was dus al niet meer zo strak. Het was vooral tijd om te genieten van het moment waar ik me in begaf. Ik wou geen race tegen de tijd gaan doen. Uiteindelijk zou ik dan wel zien waar ik uitkwam. Niet te geloven... wat ik kan ik soms toch goed overweg met mijn eigen ik ;)
Ik kwam dus terecht bij de Apsley River. Ongelofelijk mooi, alweer. Ik deed er een wandeling van ongeveer een uur en kwam dan aan de andere kant van de rivier aan. Daar ontmoette ik een Australisch koppel die me o.a. vertelde dat ik ook via de rivier terug kon. En niet dezelfde route terug moest nemen. Maar, dan moest ik wel een goed dik uur van rots naar rots springen. Natuurlijk, Karen die instaat voor avontuur ging dan maar 'Rock Hopping' doen. In het begin sprong ik als een vrolijke Kangoeroe van steen naar steen... Maar na 1.5 uur kreeg ik een vlaag van paniek over me heen. Het koppel vertelde dat ik uiteindelijk weer bij het beginpunt zou uitkomen. Maar wat als ik dat al gepasseerd was? Want al die punten leken wel een beetje op het begin punt!? Ik dacht even dat er een kans zou zijn dat ik gewoon rondjes aan het maken was. En natuurlijk was mijn GSM bijna plat (wie zou ik in godsnaam bellen!?). Daarbij was ik daar echt moederziel alleen... Je kan je het scenario wel voorstellen denk ik. Er zat niets anders op dan maar verder te hoppen. In dit geval als een iet wat onzekere Kangoeroe ;) Een 15 minuten later verscheen het koppel dat ik eerder ontmoette in de verte. Wat een opluchting! Ik had het beginpunt bereikt... Tijd voor een verfrissende plons. En meteen erna verder naar Cradle Mountain. Want ik was natuurlijk nog niets opgeschoten met mijn 'lange' trip van 4u! Na een hele poos kwam ik aan in Deloraine. Een iet wat groter dorp met een supermarkt, en een informatiecentrum. Ik bracht snel een bezoekje aan het info - centrum om te vragen waar ik die nacht best overnachtte. Ik wou natuurlijk nog zo veel mogelijk verder rijden, om zo dicht mogelijk bij mijn volgend vertrekpunt te zijn in de ochtend. Ze zeiden als ik vlot genoeg doorreed en de route volgde die ze me op de kaart aangaven (nog een kaart!), ik er wel op tijd en dicht genoeg zou geraken. Maar natuurlijk nam Karen uiteindelijk, per ongeluk, een iet wat andere route. En dat besefte ik een beetje te laat... Ik kwam terecht in een bergachtig landschap met bochten die me van links naar rechts door de bergen bracht. Het enige wat ik wou was op tijd in 'Gowrie Park' aankomen. Voor het donker begon te worden... Want dan komen al die wilde dieren op de baan. En geloof me, er zijn hier al Roadkills genoeg! Met piepende banden cruiste ik door het bergenland... Mooi op tijd kwam ik aan in Gowrie Park. Een vriendelijke jongen bracht me er ook een extra deken. Want het was de vorige nacht toch maar wat frisjes. Om mijn avond een beetje te vullen keek ik een filmpje op mijn laptop. De volgende ochtend op naar Cradle Mountain. Wat was dit ook maar weer eens een waanzinnig mooie plek. Ik deed er de wandeling rond het Dove Lake. Een meer dat aan de voet van de Cradle Mountain ligt. Ongeveer een 2tal uurtjes... Je kan er nog 101 andere wandelingen doen van 2 uur tot 6 dagen. Maar ik moest natuurlijk weer naar mijn volgende bestemming. De volgende bestemming was Mount Field National Park. Op mijn route lag een 'unsealed road'. Dat betekent dat die weg eruit ziet zoals ze bij ons aan werken bezig zijn. Je komt dus veel onverwachtse stenen tegen, gaten,... En als je er op rijdt hoop je geen lekke band te krijgen! Maar ook dat overleefde ik na een goede 100km. Ik besloot dan maar te overnachten op een camping op 1,5u van Mt Field National Park. Die nacht werd de koudste nacht van mijn leven! Ik had ’t al koud voor ik in slaap viel. Had geen deken meer, zoals de vorige nacht. En had ook geen slaapzak bij. Alleen maar iets heel dun, dat je normaal in je slaapzak steekt. Was dus eigenlijk helemaal niet voorzien op dat soort kamperen! Om 1u werd ik wakker en besloot ik de auto maar te laten opwarmen totdat het warm genoeg was om weer in slaap te vallen. 3uurtjes later werd ik weer wakker van de koude. Weer de auto gestart en weer bibberend wachten tot het weer warm genoeg was. Om half 7 besloot ik dan maar een warme douche te nemen en me even niets aan te trekken van het water te kort in Australië (stoute Karen). Heerlijk was dat, na zo’n vreselijk , koude nacht! Ik was dan ook meteen vroeg uit de veren om mijn trip verder te zetten naar Mt Field National Park. Daar heb ik weer een flinke wandeling gedaan van een 2tal uurtjes . De wandeling bracht me naar de Russel Falls. En door een route met heel hoge bomen. Bomen die wel 77m hoog zijn. En een stam hebben van wel 3m dik, als het niet meer is. Na de gezonde boslucht hier te hebben opgesnoven zette ik mijn tripje voort richting Hobart. Ik was er nu nog maar 1.5uurtje vandaan. Op mijn route lagen nu nog de chocoladefabriek (Cadbury Choclate) en Mona, museum voor oude en moderne kunst. Het ideale moment om deze dingen te doen. 1, ik had nood aan chocolade :d en 2… Het was een beetje regenachtig. Perfect om binnen – activiteiten te doen. Beide waren best wel de moeite om eens langs te gaan. In de late namiddag kwam ik terug in Hobart aan. En boekte mijn 2 laatste nachten in Tasmanië. In een heerlijk bedje ;)! De volgende dag, zaterdag, besloot ik in de ochtend naar de Salamanca Market te gaan. En daarna nog even naar Port Arthur. Dit is het dorpje waar in de jaren 1800 Engelse veroordeelden naartoe werden gestuurd. Een soort gevangeniskamp… Ik kreeg er een rondleiding, met een hoop andere toeristen, door alle oude gebouwen en een korte cruise rondom de eilanden. Zo heb je daar the Island of death. Waar alle mensen begraven werden… Na dit pakketje geschiedenis was het weer tijd om terug koers te zetten naar Hobart. Het weer begon steeds slechter te worden. Ik heb mijn Tasmaans tripje precies wel getimed met het weer :) Alle dagen zon, tot de laatste dag…
Voordat ik terug naar mijn hostel ging heb ik de auto nog even bijgevuld met benzine en terug naar zijn thuishaven gebracht. Dankjewel autootje, het was me een genoegen!
En tot zo ver weer mijn Tasmaans verhaaltje… Het was een openbaring om eens echt alleen te reizen. En te ervaren hoe ik er mee zou omgaan. Het is me allemaal beter meegevallen dan ik ooit had kunnen denken. En boost voor het zelfvertrouwen. Want dat kunnen we weer aan!
You’ll never know, until you try it! ;)
Nu weer terug naar mijn favoriete farm voor 3 weekjes…
Foto’s:
https://picasaweb.google.com/108841674062075524172/Tasmanie?authuser=0&authkey=Gv1sRgCPCEhp3p8pf8LQ&feat=directlink
X Karen
Hier gaan we dan... Voor een 2de maal. Na een uur te werken aan mijn eerste verslag was ik 'alles' kwijt. Niet zo tof! :)
Mijn Tasmaans tripje zit er al weer op. Wat gaat de tijd toch ongelofelijk snel! Nog 3,5 maand te gaan en ik ben alweer thuis (snik).
Mijn 6 kort maar zeer krachtige dagen waren echt de waanzin! Ik heb van de eerste tot en met de laatste seconde genoten...
Maandag ochtend 27 februari nam ik in de vroege uurtjes de trein, en vervolgens de bus naar de luchthaven in Melbourne. Van daaruit vloog ik gedurende een uur en 15 minuten richting Tasmanië. Een shuttle bus bracht me naar mijn hostel. Daar aangekomen, om 11u, bleek dat ik nog tot 14u moest wachten op een kamer. Tijd dus om wat op verkenning in Hobart te gaan en een beetje rond te dwalen. Tijdens dat ronddwalen had ik de tijd om na te denken wat mijn planning in Tasmanië zou worden. Want dat had ik toch nog toe niet. Ik had 2 opties. Of, ik moest iemand ontmoeten in de komende uren die dezelfde planning in Tasmanië als ik zou hebben. Of ik moest zo snel mogelijk zelf iets ondernemen. Iets in me zei me dat ik dat maar moest proberen. Maar deze laatste optie was niet meteen de goedkoopste. Want als je alleen reist kan je geen eten delen, geen benzine,... Ik nam mezelf voor nog even te wachten. Tot ik op mijn kamer kon en misschien daar een leuk meisje ontmoette.
Op de kamer aangekomen bleek het lot me nog meer in de richting van optie 2 te duwen. Er was maar 1, van de 6 bedden gevuld. En een 2tal uren later bleek dat meisje er nog steeds niet te zijn. De kans was zoiezo al klein dat ze dan ook nog dezelfde planning als ik zou hebben. Dus... Optie 2 dan maar. Ik ben dan meteen naar de receptie gegaan voor wat meer info. Meteen gaven ze me allerlei informatie waar ik 't best een auto kon huren en ze hielpen me met mijn trip een beetje uit te stippelen. Nog geen uur later was alles geregeld.
De volgende ochtend vertrok ik om 9u met mijn rode Ford. Midden in het centrum, aan de andere kant van de auto, de andere kant van de weg en enkel een kaart die me de weg rond Tasmanië kon leiden. Hiihaaa! Adventure, here I come :)
Mijn eerste trip bracht me richting Wineglass Bay. Onderweg kon ik mijn ogen niet geloven... Tasmanië is echt héél erg mooi. Ik kon wel om de 5 minuten ergens stoppen. Maar dat bracht me natuurlijk niet erg ver. Wineglass Bay was meteen een schot in de roos! Zo mooi... Je rijdt in Tasmanië in principe steeds van 'National Park' naar 'National Park'. Van daaruit kan je dan verschillende lange, of korte wandelingen doen. Aangezien ik niet zoveel tijd had deed ik steeds een van de 'kortere'. In Wineglass bay heb ik ongeveer een 3tal uurtjes gewandeld en genoten. Daarna reed ik verder naar mijn eerste overnachtingsplek in Bicheno. Ik had ondertussen de beslissing genomen in de auto te slapen. Dit is namelijk veel goedkoper dan in hostels. Ik betaalde nu gemiddeld 10 dollar per nacht. Terwijl je in een hostel gemakkelijk 25 dollar betaald. Zo kon ik dat toch alweer uitsparen. De eerste nacht verliep goed... Na een lekker ontbijtje van toast met Nutella vertrok ik verder richting Cradle Mountain. Het zou een lange trip van 4u rijden worden. Na 5 minuten was het weeral tijd om te stoppen. Ik passeerde een 'onverwachts' natuurpark. En ik dacht, nu we er zijn... Kunnen we maar beter een kijkje nemen. De 'strakke' planning was dus al niet meer zo strak. Het was vooral tijd om te genieten van het moment waar ik me in begaf. Ik wou geen race tegen de tijd gaan doen. Uiteindelijk zou ik dan wel zien waar ik uitkwam. Niet te geloven... wat ik kan ik soms toch goed overweg met mijn eigen ik ;)
Ik kwam dus terecht bij de Apsley River. Ongelofelijk mooi, alweer. Ik deed er een wandeling van ongeveer een uur en kwam dan aan de andere kant van de rivier aan. Daar ontmoette ik een Australisch koppel die me o.a. vertelde dat ik ook via de rivier terug kon. En niet dezelfde route terug moest nemen. Maar, dan moest ik wel een goed dik uur van rots naar rots springen. Natuurlijk, Karen die instaat voor avontuur ging dan maar 'Rock Hopping' doen. In het begin sprong ik als een vrolijke Kangoeroe van steen naar steen... Maar na 1.5 uur kreeg ik een vlaag van paniek over me heen. Het koppel vertelde dat ik uiteindelijk weer bij het beginpunt zou uitkomen. Maar wat als ik dat al gepasseerd was? Want al die punten leken wel een beetje op het begin punt!? Ik dacht even dat er een kans zou zijn dat ik gewoon rondjes aan het maken was. En natuurlijk was mijn GSM bijna plat (wie zou ik in godsnaam bellen!?). Daarbij was ik daar echt moederziel alleen... Je kan je het scenario wel voorstellen denk ik. Er zat niets anders op dan maar verder te hoppen. In dit geval als een iet wat onzekere Kangoeroe ;) Een 15 minuten later verscheen het koppel dat ik eerder ontmoette in de verte. Wat een opluchting! Ik had het beginpunt bereikt... Tijd voor een verfrissende plons. En meteen erna verder naar Cradle Mountain. Want ik was natuurlijk nog niets opgeschoten met mijn 'lange' trip van 4u! Na een hele poos kwam ik aan in Deloraine. Een iet wat groter dorp met een supermarkt, en een informatiecentrum. Ik bracht snel een bezoekje aan het info - centrum om te vragen waar ik die nacht best overnachtte. Ik wou natuurlijk nog zo veel mogelijk verder rijden, om zo dicht mogelijk bij mijn volgend vertrekpunt te zijn in de ochtend. Ze zeiden als ik vlot genoeg doorreed en de route volgde die ze me op de kaart aangaven (nog een kaart!), ik er wel op tijd en dicht genoeg zou geraken. Maar natuurlijk nam Karen uiteindelijk, per ongeluk, een iet wat andere route. En dat besefte ik een beetje te laat... Ik kwam terecht in een bergachtig landschap met bochten die me van links naar rechts door de bergen bracht. Het enige wat ik wou was op tijd in 'Gowrie Park' aankomen. Voor het donker begon te worden... Want dan komen al die wilde dieren op de baan. En geloof me, er zijn hier al Roadkills genoeg! Met piepende banden cruiste ik door het bergenland... Mooi op tijd kwam ik aan in Gowrie Park. Een vriendelijke jongen bracht me er ook een extra deken. Want het was de vorige nacht toch maar wat frisjes. Om mijn avond een beetje te vullen keek ik een filmpje op mijn laptop. De volgende ochtend op naar Cradle Mountain. Wat was dit ook maar weer eens een waanzinnig mooie plek. Ik deed er de wandeling rond het Dove Lake. Een meer dat aan de voet van de Cradle Mountain ligt. Ongeveer een 2tal uurtjes... Je kan er nog 101 andere wandelingen doen van 2 uur tot 6 dagen. Maar ik moest natuurlijk weer naar mijn volgende bestemming. De volgende bestemming was Mount Field National Park. Op mijn route lag een 'unsealed road'. Dat betekent dat die weg eruit ziet zoals ze bij ons aan werken bezig zijn. Je komt dus veel onverwachtse stenen tegen, gaten,... En als je er op rijdt hoop je geen lekke band te krijgen! Maar ook dat overleefde ik na een goede 100km. Ik besloot dan maar te overnachten op een camping op 1,5u van Mt Field National Park. Die nacht werd de koudste nacht van mijn leven! Ik had ’t al koud voor ik in slaap viel. Had geen deken meer, zoals de vorige nacht. En had ook geen slaapzak bij. Alleen maar iets heel dun, dat je normaal in je slaapzak steekt. Was dus eigenlijk helemaal niet voorzien op dat soort kamperen! Om 1u werd ik wakker en besloot ik de auto maar te laten opwarmen totdat het warm genoeg was om weer in slaap te vallen. 3uurtjes later werd ik weer wakker van de koude. Weer de auto gestart en weer bibberend wachten tot het weer warm genoeg was. Om half 7 besloot ik dan maar een warme douche te nemen en me even niets aan te trekken van het water te kort in Australië (stoute Karen). Heerlijk was dat, na zo’n vreselijk , koude nacht! Ik was dan ook meteen vroeg uit de veren om mijn trip verder te zetten naar Mt Field National Park. Daar heb ik weer een flinke wandeling gedaan van een 2tal uurtjes . De wandeling bracht me naar de Russel Falls. En door een route met heel hoge bomen. Bomen die wel 77m hoog zijn. En een stam hebben van wel 3m dik, als het niet meer is. Na de gezonde boslucht hier te hebben opgesnoven zette ik mijn tripje voort richting Hobart. Ik was er nu nog maar 1.5uurtje vandaan. Op mijn route lagen nu nog de chocoladefabriek (Cadbury Choclate) en Mona, museum voor oude en moderne kunst. Het ideale moment om deze dingen te doen. 1, ik had nood aan chocolade :d en 2… Het was een beetje regenachtig. Perfect om binnen – activiteiten te doen. Beide waren best wel de moeite om eens langs te gaan. In de late namiddag kwam ik terug in Hobart aan. En boekte mijn 2 laatste nachten in Tasmanië. In een heerlijk bedje ;)! De volgende dag, zaterdag, besloot ik in de ochtend naar de Salamanca Market te gaan. En daarna nog even naar Port Arthur. Dit is het dorpje waar in de jaren 1800 Engelse veroordeelden naartoe werden gestuurd. Een soort gevangeniskamp… Ik kreeg er een rondleiding, met een hoop andere toeristen, door alle oude gebouwen en een korte cruise rondom de eilanden. Zo heb je daar the Island of death. Waar alle mensen begraven werden… Na dit pakketje geschiedenis was het weer tijd om terug koers te zetten naar Hobart. Het weer begon steeds slechter te worden. Ik heb mijn Tasmaans tripje precies wel getimed met het weer :) Alle dagen zon, tot de laatste dag…
Voordat ik terug naar mijn hostel ging heb ik de auto nog even bijgevuld met benzine en terug naar zijn thuishaven gebracht. Dankjewel autootje, het was me een genoegen!
En tot zo ver weer mijn Tasmaans verhaaltje… Het was een openbaring om eens echt alleen te reizen. En te ervaren hoe ik er mee zou omgaan. Het is me allemaal beter meegevallen dan ik ooit had kunnen denken. En boost voor het zelfvertrouwen. Want dat kunnen we weer aan!
You’ll never know, until you try it! ;)
Nu weer terug naar mijn favoriete farm voor 3 weekjes…
Foto’s:
https://picasaweb.google.com/108841674062075524172/Tasmanie?authuser=0&authkey=Gv1sRgCPCEhp3p8pf8LQ&feat=directlink
X Karen
-
03 Maart 2012 - 23:02
Glenn Victor:
Hey Karen,
Zoals gewoonlijk weer een prachtig verslag!
Het moet inderdaad een speciaal gevoel geven om gans alleen te reizen en volledig op jezelf zijn aangewezen... zoals je zegt moet je het eens proberen voordat je het weet :)
De ervaring die je daar nu aan het opdoen bent is onbetaalbaar voor de rest van je leven, wees daar maar zeker van ! Dit kan alleen maar positief zijn ;)
Ook prachtige foto's in je album ... echt waaaw !
Ik heb alvast Canada op het menu staan ergens de komende jaren ... je mag altijd mee hoor !!! Altijd fijn om iemand met z'on ervaring mee te hebben :p
Groetjes !
Glenn X
-
04 Maart 2012 - 08:16
Mama:
Wauw meid, wat een mooi verhaal, zo spannend :-)
Je hebt toch alweer een heel avontuur gehad, een mooie week om weer op te slaan in je herrinneringen, die tijd zal je altijd bij blijven ;-) De sterke Karen doet het toch alweer!!!
Ook de prachtige foto's, je bent toch niet min, je moet er toch maar opkomen om zo mooie foto's te trekken en jij bent echt wel fotogeniek :-), fijn om je zo zien te stralen!
Nu geniet je nog maar met volle teugen van je 3 weken op de ranch, van Tara en Matt en al de dieren :-) en de mensen die jou omringen.
Wees voorzichtig!!! Hou van je...
Dikke knuffel en kusjes xxx
-
04 Maart 2012 - 09:13
Petra:
hoi karen
wat een avontuur, niet te doen. ik zou dat niet kunnen denk ik , ik zou in paniek slaan als ik dacht verkeerd te zitten. je hebt dat goed gedaan meid !!!!! doe zo verder als jij terug komt kan je hier de hele wereld aan met al jouw ervaringen van daar. ik vind het echt super wat je daar allemaal doet
dikke smak amu je nog hé xxxx -
04 Maart 2012 - 10:11
Sarah:
Moh, gij zijt geen boem zeker??? Ge ziet er bangelijk goed uit !!!
Ik krijg heimwee als ik al die verhalen lees... tzal varen als ge terug in kikkerland zijt.
Geniet er nog super hard van !!!!
Dikke zoen, wij XXX -
04 Maart 2012 - 12:32
Patje:
Wat een prachtige foto's en ook je verslag! Heerlijk moet het zijn zo'n trip effe helemaal op je eentje te doen. En die zon, ik voel de warmte tot hier. Super dat je dat gedaan hebt Karen zo helemaal alleen. Geniet nog verder van die mooie dagen. Vele dikke warme knuffels van ons allemaal en de beestjes ;-)) xxx -
04 Maart 2012 - 14:49
Kristof:
Karentjeuh... zo'n kuiten dat gij ondertussen moet hebben van al dat wandelen en hoppen :D
Blijven gaan meid !! -
04 Maart 2012 - 19:22
Roosje:
Waaaaw Karen, wat hebben we weer genoten van je verhaal en de foto's. Gewoon SUPER!!!!!!!!Je bent toch een krak om er zo alleen op uit te trekken . Fantastisch . Nog veel plezier want je zit bijna aan de 100 dagen om beginnen af te tellen . Dus geniet nog met volle teugen!!!!!
Dikke knuffel xxxxxx -
04 Maart 2012 - 19:51
David En Christel:
jij bent echt niet te doen.
Wat een avontuur.
Nog van die verhalen een mens raakt er aan verslaafd. we hebben even moeten wachten maar het was de moeite waard. een super levens ervaring zo een reis alleen.
geniet weer tussen de paarden.
groetjes xxx -
04 Maart 2012 - 22:35
Zusje:
Dit is zo ongelooflijk! moet heerlijk zijn op zo iets helemaal op jezelf te doen, zoals ze hier al een paar keer gezegd hebben :) je bent de beste zus EVER !
en ik ben ongelooflijk trots op je :)
xxxxx -
05 Maart 2012 - 08:08
Nadine En Co:
ik kan maar 1 ding zeggen: S C H I T T E R E N D -
05 Maart 2012 - 08:13
Co & Marij:
hey kanjertje,
met plezier heb ik weer zitten lezen, 'k zag je al zo de kangaroo uithangen ;-). prachtige foto 's trouwens!!! een aandenken voor het leven aan de reis (vol van levenslessen) van je leven. geniet er met volle teugen van!!!
liefs en een dikke knuffel! -
05 Maart 2012 - 08:20
Sjmindie:
Wauw Karen, goed gedaan! Ik wil ook naar Tasmanië als ik dat allemaal lees. Ga je mee? :-) -
05 Maart 2012 - 17:39
Danny & Daniella:
Hey karen' tje
Wat zit jij daar toch in een mooie Film ! maar wel een film die echt is hé.
We zijn toch allemaal een beetje jaloers , met wat jij ons allemaal laat zien van daar gindsachter,
maar we gunnen het je toch zo Oh zo !!.
Voor de rest, wensen we je nog zeer veel avontuur te beleven .
Kusjes
D & D
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
