De Ruben & Karen trip

G’day everybody,
Eindelijk nog eens een verhaaltje vanuit Down Under. I know…
It’s been a while. Karen’s been a little bit busy I’d say :)
Dus hou jullie al maar klaar voor een verhaal in al zijn geuren en kleuren!

Righty’O… Let’s reeeeewind, back to where we were.
Mijn vorig verslag ben ik geëindigd met de situatie tussen Tara en mij. Eerlijk, ik wil dit deel wel en niet met jullie delen. Wel, omdat het bij mijn ervaringen hoort hier in het beloofde land. Niet, omdat het nogal negatief geaard is en ik van heel het gedoe genoeg heb gehad! Lang genoeg over nagedacht, over zitten kniezen, zeuren en zagen. Zelfs zo dat ik genoeg kreeg van mijn eigen negatieve gedrag. Laten we zeggen dat ik de situatie nu aanvaard zoals hij is en écht probeer het beste uit iedere dag te halen. Een korte vakantie met Ruben heb ik meer dan nodig gehad. Ik voel dat ik weer een positieve kijk heb op alles.
Ok, zo kort mogelijk vertel ik jullie wat er nog gaande geweest is. Ik heb op het punt gestaan om hier te vertrekken. Ik had het he-le-maal gehad met Tara’s onvoorspelbare, onrespectvolle gedrag tegenover mij. Het ene moment waren we goede vriendinnen, en het andere kon ze me amper in haar buurt verdragen. Zomaar, vanuit het niets. Heel moeilijk om dat te begrijpen. Heel teleurstellend ook. Ik ging telkens op zoek naar wat ikzelf fout deed om dat gedrag bij haar te veroorzaken. Hoe langer hoe meer wist ik niet wat ik nog goed of fout deed. Bedenk je daarbij dat we 24u/24u samen leefden en vanaf de vroege uurtjes samen moesten werken. Ten einde raad uiteindelijk…. Ik werkte hier nog steeds super hard en probeerde haar zo weinig mogelijk in de weg te leggen. Vaak ging het dan ook weer prima, maar dan plots veranderde dat weer. Heel frustrerend… Dat kan ik jullie vertellen. Lang verhaal wat korter… Na een bepaalde weeral vervelende ochtend was de maat vol. Al mijn ingehouden emoties kwamen naar boven en ik was ten einde raad. Vanzelfsprekend dacht ik er al een paar weken aan om te vertrekken, en die bepaalde ochtend moest er iets veranderen. Ik was enorm emotioneel (en dit was niet de 1ste keer) en belde ten einde raad naar papa. Ik wou zijn mening horen over de hele situatie. Want ik wist niet meer of het aan mij lag of aan Tara of,…. Natuurlijk bevestigde papa dat ik hier maar zo snel mogelijk moest vertrekken. Tara, gevangen in haar eigen boze wereldje, had van de hele situatie nog niets door. Matt sprak me vervolgens aan en ik kon mijn emoties niet meer verbergen. Verschillende keren had ik al met Matt een gesprek gehad over Tara. Maar hij zei dat ik het gewoon moest aanvaarden. Dat je niet alles kan oplossen. Ik heb die specifieke dag aan me voorbij laten gaan en aangezien ik zo emotioneel was… was dat, achteraf gezien, de beste beslissing. Een paar dagen later kwam er uit het niets een heel open gesprek tussen Tara en mij. Dat gesprek heeft de hele situatie op dat moment, een ommekeer doen maken. Ik ben dus nog steeds op dezelfde plek… Bij Tara & Matt. Het loopt helaas nog altijd niet van een leien dakje. Maar het komt er op neer dat ik heel veel over mezelf geleerd heb. Ik wil ook niet de beslissing nemen hier te vertrekken. Moeilijk te verklaren… uiteindelijk geniet ik nog enorm van alles wat ik hier mag doen. En ik geniet ook van de super goede momenten met Tara. Dus… We zien wel. Ik wil me dus nu minder/geen zorgen meer maken over dat aspect. Iedere stap heeft zijn consequenties. Genoeg hierover dus.
Het vele, vele leukere deel nu. Het deel dat me hier 2 weken heeft doen ontsnappen van de farm. En me volledig ondergedompeld heeft in de wonderbaarlijke natuur van Australië. Het deeltje dat ik benoem: de Ruben & Karen – trip.
Voor degenen die het verhaal achter ‘Ruben’ niet kennen… Hier even de uitleg:
Ruben heb ik leren kennen tijdens mijn opleiding als leerkracht. Altijd vonden we elkaar wel leuk… Maar echt veel tijd hebben we op de één of andere manier nooit met elkaar doorgebracht. Ik wist dat reizen/rondtrekken ook zijn ding was,… Vandaar zijn interesse in mijn 1ste reis doorheen Australië. Die interesse heeft ons eindelijk tot een ‘date’ gebracht een maand voor mijn 2de vertrek naar Australië. Laten we zeggen dat het enorm goed klikte. Zo goed zelfs dat het mijn vertrek toch een tikkeltje moeilijker maakte. Anyway… Ik zou Karen niet zijn als ik de in mijn hoofd gehaalde ideeën niet zou volgen. So… Australia, here I come for the 2nd time! Al snel bleek dat Ruben & ik in contact bleven. Op de ouderwetse manier van brieven schrijven, tot het hedendaagse gebruik van Facebook-Skypen! En ook hier weer lang verhaal kort… Ruben besloot 4 maanden later ook naar Australië te komen. Omdat het de laatste weken nogal vervelend was hier op de farm en Ruben ook niet meteen welkom was… Besloot hij me hier een tijdje te komen weghalen en er een roadtripje van te maken. Zo goed als ‘onze neus achterna’. Het enige vaste plan was een hike te doen op de hoogste berg van Australië!! Mount Kosciuszko (2228m). Dus op 6 februari stond ik te wachten aan het station van Southern Cross op meneertje Ruben die, vers van de pers, geland was in Melbourne. Ruben, ocharm, werd meteen voor de leeuwen gegooid. Hij moest, weliswaar met een jetlag, onze huurauto afhalen en daarmee zonder kaart noch GPS mij ergens in Melbourne City zien te vinden. Daarbij was het de 1ste keer dat hij met een automatiek reed. En, en, en… Ook nog aan de andere kant van de weg! Ik wou hem 1st op de luchthaven ontmoetten. Maar Ruben zou Ruben niet zijn als hij zijn weg niet zelfstandig tot bij mij zou banen (hè Ruben!?). Wonder boven wonder vond hij me ongeveer een uurtje later… hoe grappig die ontmoeting voor dat verkeerslicht! Al gauw heb ik toch maar het stuur overgenomen ;). Kwestie van hem te laten bekomen van alles…. En omdat hij zijn linker voet op de rem hield en zijn rechter op de gas (oh no!). Sorry Ruben… Dat moest ik even zeggen… ha ha ha!
Goed…
Dag 1: Wanneer we elkaar gevonden hadden in Melbourne moesten we beide even bekomen van het feit dat we nu werkelijk bij elkaar waren, in Australië. Is dit echt!? Ruben moest nog een short hebben en een voorraad inslaan voor de rest van de dag stond meteen op de planning. We parkeerden onze auto op een zo goedkoop mogelijk parkeerplaats (niet simpel in Melbourne). Vervolgens was het een goede 25min wandelen tot de ‘winkels’. Het menneke was nog maar net in het beloofde land en wou al meteen gaan shoppen. Oh yeah! Haha… Nee, het was eerder noodzakelijk met de hoge temperatuur van 35°C waarin hij ondergedompeld werd. Dus een short en flipflops… Hell yeah, meteen the Aussie Way! Teruggekomen aan de auto met de ingeslagen voorraad moesten we toch een beetje ter aarde komen en een plan op maken voor de rest van de dag/dagen. Want hey… dit was echt aan het gebeuren hoor! Op naar St. Kilda Beach dan maar voor een verfrissing… Ruben zijn eerste plonske in Australische wateren. Zo blij als ’n kind… Na St. Kilda besloten we toch maar een fatsoenlijke kaart te kopen die ons een beetje meer structuur zou brengen in waar we nu net onze neus naartoe moesten volgen. We besloten die avond door te rijden naar Frankston en daar onze tent op te slaan. De meeste parkjes hebben hier gratis BBQ’s. Dus dat was geen probleem voor het avondeten. Plus ik had van Matt & Tara een klein gasvuurtje meegekregen (super handig). Een officiële kampeerplaats gingen we zoveel mogelijk proberen te vermijden. Kwestie van niet te veel geld uit te geven. Die avond hebben we onze tent opgezet in een hoekje van een speeltuin, vlakbij het strand. Het avontuur was begonnen!
Dag 2: Die ochtend, na ons heerlijk ‘oats-ontbijt’ besloten we verder te rijden tot Lakes Entrance. Iedere dag probeerden we op het gemakje dichter bij Mount Kosciuszko te komen. We passeerden dorpjes waar momenteel nog steeds branden in de buurt zijn. Wanneer we Bairnsdale binnenkwamen zag je meteen de rook (soort van mist) en je kon het vuur ruiken. Tara stuurde me ook al een sms dat we maar voorzichtig in die richting moesten zijn. Maar meer als wat rook hebben we niet gezien. Op sommige foto’s kan je duidelijk de rookwolken van de gewone lucht onderscheiden. Aangekomen in Lakes Entrance besloten we te kamperen op een camping (na bevraging in het info-centrum). Zo konden we douchen vooraleer we de ‘bush’ in zouden trekken. De camping lag aan de prachtige ‘ninety mile beach’. Vooraleer we betaalden mochten we de camping eerst checken. Eens we het strand en de zee zagen waren we natuurlijk meteen verkocht. Lekker “chillaxen” voor de rest van de dag… Life is wonderfull! ’s Avonds kwam er een onweer op. Ik dacht… De kans om die immense bliksemschichten eens vast te leggen op camera. Met vele, hele vele pogingen (tot Rubens frustraties toe) is er eentje ‘gelukt’. Een avond met een fantastische lichtshow boven zee, en wat gitaargeluid. Weeral meer dan een geslaagde dag.
Dag 3: Vanaf Lakes Entrance trokken we landinwaarts richting “Sowy River National Park” (mensen die bekend zijn met de film: The man from Snowy River… This is it!). Heuvelachtige landschappen, farms, open vlaktes tot kronkelende bergweggetjes met nogal serieuze afgronden. Maar ik had alles onder controle achter het stuur. Heerlijk! Af en toe stopten we om foto’s te maken en de benen te strekken. Deze dag lag onze eindbestemming aan Mackillop Bridge. Een kampeerplek in het midden van het bos, tussen de heuvelachtige landschappen en de kronkelende Snowy River. Man toch, het leven is schoon! Genieten, iedere seconde. Ik kon niet wachten om een plonske in the Snowy River te doen (what do you expect!?). Ik vond er vervolgens ook een plekje om het varkentje uit te hangen en me volledig in te smeren met modder. Gezond toch? En… Om de ervaring nog meer één met de natuur te maken besloten Ruben & ik te skinnydippen. Waarom ook niet… We waren heel alleen! Net op tijd kregen we er genoeg van want er kwamen 2 mannen met hun kano door. Haha, that would ‘ve been funny. Na nog wat gitaar gespeeld te hebben was het tijd voor avondeten. Het avondeten bestond vrijwel altijd uit rijst/pasta met ‘baked beans’, zo nu en dan de oh zo lekkere maïs en wat brood. But we loved it! Aperitieven deden we ook… Met ons zakske chips en goon (goedkope Australische wijn). Ach, wat moet je nog meer? Onze vriend Charel de Possum (een soort mix van een grote rat/wasbeer) hebben we die avond ontmoet. Ruben kon het natuurlijk niet laten het beest aan te raken, zo tam en vriendelijk als het was. Hap in zijn knokkel… Hahaha… Hilarious!
Dag 4: De laatste etappe naar Mount Kosciuszko! Het verliep allemaal wat vlotter dan verwacht… De wandeling naar de top van de berg start in Thredbo. Daar aangekomen hebben we ons ‘boke’ voor lunch gegeten. En hop… Op weg naar de Australische top. Het eerste gedeelte van de beklimming wordt door de meeste mensen met een skilift gedaan. Jawel, je leest het goed… Een skilift in Australië. Persoonlijk vond ik dat wel een heel grappig zicht. Voor die lift betaal je dus een pak geld… Natuurlijk hebben R & K een andere instelling. Te voet nondepie! Hop met die benen… De beklimming was serieus zwaar, zeker in die hitte. Achteraf gezien was dat het zwaarste van alles. Eens de werkelijke route richting de top begon was er een soort van ‘boardwalk’ voorzien. Easy Peasy dus! De enige hinderlaag was een serieuze wind en wat regen die we tot aan de top gehad hebben. Zelfs sneeuw hebben we gezien. Hoe cool! De tocht terug naar beneden was iets van niks… Vooral bergaf. Alles waar we voordien zo hadden gezwoegd was nu een fluitje van een cent. In minder dan de helft van de tijd die we naar boven hadden gedaan… Waren we nu terug beneden. Voila… Dat was dan de top van Australië! Oh ja… Op de terugweg hebben we ook ons eerste slangetje gezien.
Het werd al wat laat wanneer we terug beneden waren dus besloten we een overnachtingsplek ergens dichtbij te zoeken. Een goede kilometer verder konden we ons tentje opzetten. Weer aan een riviertje. De tent werd weer bovengehaald, het avondeten klaargemaakt en de avond viel. Al gauw lagen we allebei van giet op ons enkele matrasje, en onder onze enkele slaapzak. Wel… Ik moet zeggen Rubens. Want ik was daar allemaal niet op voorzien. Dankjewel Ruben om te delen, haha. Beide hadden we nog geen idee hoe koud de komende nacht ging zijn. Vooral Ruben, die eigenlijk op de grond sliep, had ’t vreselijk koud gehad. De volgende ochtend hadden we beide een goede opwarmer nodig. Thee met blaadjes van de Eucalyptusboom.
Dag 5: Deze dag was vooral een ‘autodag’. Rubens eerste keer achter het stuur sinds 4 dagen. Ik vond dat hij er nu wel klaar voor was… ha ha ha. Ons doel was reeds bereikt. De berg beklimmen. Wat nu? Daarbij kreeg ik een sms van Tara dat er iemand was toegekomen op de farm. Het zou dus wat raar zijn als we de kamer met haar gingen delen. Plus er is een tekort aan water op de farm… 3 backpackers op de farm zou dus wat veel zijn. Btw… Ruben was ondertussen wel welkom. Matt wou eerst geen jongens op de farm. Maar de dag voordat Ruben zou landen vertelden ze me dat we 2 weken hier konden blijven en dat Ruben welkom was. Dat was natuurlijk te laat… R & ik hadden alles al gepland. And besides… Ik wou hier echt wel even weg! We zouden dan tegen het einde wel een paar dagen doorbrengen op de farm. Het feit dat er nu een ander meisje werkte gaf ons nog eens een aantal extra dagen om dingen te doen. Beide hadden we geen idee… Dus, terug aangekomen in Lakes Entrance zijn we dan maar het infocentrum binnengegaan. “We zijn terug onderweg richting Melbourne. Maar we hebben nog een 5tal dagen vooraleer we daar moeten zijn. Welke leuke plaatsen kunnen we nog bezoeken?”, was de vraag. Meteen krijg je dan een hoop informatie… Gratis en voor niets. Allemaal kaarten,… Heel leuk! Al gauw hadden we weer een nieuw doel. Tarra Bulga National Park lag op de terugweg, en Wilsons Promontory National Park lagen op de terugweg. Let’s go! Tot nu toe hadden we al zo’n leuke tijd gehad… We konden dat best nog wel even verder zetten. Hoewel we beide wel besefte dat ’t best duur is om zo te ‘roadtrippen’. Je betaalt je blauw aan benzine. Want afstanden MOET je afleggen in zo’n groot land en dan eten… Dat kost ook best veel geld. Hoewel we steeds het goedkoopste van het goedkoopste aten. Anyway… We hebben dat goed gedaan vind ik. Op dus naar Tarra Bulga National Park. Na een lange rit van rond de 400km komen we aan in het park bij een informatiecentrum. Aangezien we niet veel benzine meer hebben (en er geen mogelijkheid tot tanken is) besluiten we onze tent daar maar op te zetten. Er is geen kat te zien en er zijn weer BBQ’s die het maken van ons avonddiner vergemakkelijken. Ideaal, maar wel een risico aangezien je er niet mocht kamperen! We besluiten in de ochtend vroeg op te staan en onze tent in te pakken zodat niemand iets zou merken. Die nacht worden we een aantal keren gewekt door een luid gebulder. Extreem luid. Zowel Ruben als ik kunnen het geluid niet thuisbrengen. Ergens rond 5u gaat Ruben een kijkje nemen maar kan niets vinden. Nadien ontdekken we dat het geluid afkomstig was van een koala. Een koala, wablieft??? Dat schattige, luie beertje? Dat beeld is dus wel een beetje veranderd.
Dag 6: Na vroeg op te staan besluiten we een wandeling vanaf het infocentrum te doen. De ‘Tarra Valley’ wandeling door een soort van regenwoud met ‘ferntrees’ (varenbomen). Ik nam een foto van de kaart die op een bord werd afgebeeld voor de zekerheid. Een uurtje later vraag ik aan Ruben of we de kaart niet eens moeten checken om te zien hoe ver we al zitten. Want we volgden aanwijzingen op paaltjes. Bleek al gauw dat we verkeerd zaten en i.p.v de 8km route te doen, eentje van 24km aan het doen waren, de Macks Creek Loop’. Sportief als we zijn zetten we onze tocht voort. We waren er nu toch aan begonnen. Geen teleurstelling. Waanzinnig mooie landschappen weer gezien… Door al die bossen, tussen alle varenbomen, kleine beekjes,… echt tof. En natuurlijk Rubens grootste verlangen… VELE slangen. Maar echt VELE slangen! Ik besefte nu echt dat er wel degelijk veel slangen in Australië zijn. Ruben liep voorop met een stok, natuurlijk. Hij voelde zich koning te rijk! Die dag zijn we zeker 5 slangen tegengekomen. Het pad bracht ons door struiken en stroompjes water…. Het rijk der slangen. TOF! Bijna tegen het einde van onze route raakten we weer verloren. We hadden het allebei zo’n beetje gehad en net dan loop je verloren. Het gebied was een stuk afgebrand bos en aangezien ze dat bos aan het heropbouwen waren liepen er 101 weggetjes die ons een mega omweg hebben laten doen. Onze laatste 2 appeltjes gaven ons net dat beetje extra energie… Gelukkig! Uiteindelijk vonden we de aanwijzingen weer en een uurtje later waren we terug bij de auto. 8 uurtjes wandelen weer ‘in the pocket’. Na de tocht was het hopen op een tankstation en een supermarkt in de buurt. Gelukkig kwam dat allemaal goed. Uiteindelijk belandden we in Toora. Een dorpje dat niet ver van Wilsons Promontory National Park afligt. We overnachten op een picknickplaats langs de weg. Ik besluit om eens een nachtje in de auto te slapen. Zo kan Ruben de tent (incl. matras & slaapzak) voor zichzelf hebben en ik zou ook misschien beter slapen. Helaas was dat voor mij niet het geval. De nacht deed me denken aan die extreem koude nacht die ik in Tasmanië gehad heb. Het was erg dus weer koud en ik vond mijnen draai niet! Ruben daarentegen had kunnen slapen als een roos.
Dag 7: Even ter zijde… Ruben & Karen zijn al een week op avontuur in Australië.
Zo lief als hij is bakt hij lekkere havermoutpannenkoeken als ontbijt terwijl ik besluit om ochtendgymnastiek te doen op niets minder dan het liedje ‘ochtendgymnastiek van Samson & Gert’. Mijn stijve spieren voelden inderdaad gauw weer als elastiek. Vervolgens dus een heerlijk ontbijtje (dankjewel Ruben) en hup op weg richting de Agnes Falls die we passeerden along the road… En dan richting het paradijs van het Wilsons Promontory National Park! Dat het een paradijs ging zijn wisten we toen nog niet. Maar ja watte… Look at those pictures & you will agree! Tot nu toe hadden we samen al zo veel leuke dingen gezien en gedaan. Me was already SO HAPPY! Ik heb geschreven in mijn dagboek (weliswaar op het moment dat ik honger had maar goed, iedereen mag het weten) Ruben & ik passen samen als een pannenkoek met Nutella. Voila! De afgelopen dagen waren al beter dan ik ooit had kunnen dromen. Wat een meligheid, maar ’t mag gezegd worden vind ik.
Aangekomen in het park gaan we meteen informeren in het… Jawel, informatiecentrum! Daar vertellen ze ons dat we er kunnen overnachten op de camping voor 30 dollar (met douchefaciliteiten) en als we op hike gaan we 10 dollar per persoon moeten betalen per overnachting (in the middle of the bush) tijdens de hike. “DOINGGG”… Dat was even verschieten. Maar hoe konden we anders het park zien? Je moest hen laten weten waar je zou overnachten want je kreeg een toelating mee, en voor de veiligheid. Later bleek dat rangers ook controleren of je effectief aankomt. Niet slecht denk ik… Goed, we besluiten een 3-daagse hike te doen om zo het meeste van het schiereiland te kunnen zien. De mensen van het centrum waarschuwen ons voor de lange afstanden. But… We don’t care ha ha! We love hiking. Die dag zelf doen we nog een klein wandelingetje richting ‘Squeaky Beach’. Beide zijn we zo onder de indruk. Onze hike gaat 1 vd mooiste plekjes van Australië in petto hebben als dit al zo mooi is!
Dag 8: We pakken onze rugzakken in. Natuurlijk draagt Ruben de grootste last. De tent, matje, het eten,… Ik draag zijn kleine rugzak met de rest van het eten en extra water. We verlaten ‘Tidal River’ en daar gaan we… Richting ‘Refuge Cove’. De bestemming van die dag. Dit schiereiland is echt een paradijs. En niet eens ver van Melbourne, waauw! De foto’s kunnen hier nu meer zeggen dan woorden…. Zeker checken dus! Na onze 3 daagse hebben we eens gecontroleerd hoe ver en hoe lang we nu gewandeld hebben op alles. Deze dag hadden we 22,7km voor de boeg… Dit hebben we op 7,5u gedaan. Het voelde aan als een fluitje van een cent. Al was het natuurlijk wel super warm. De tijden die op de bordjes werden afgebeeld kwamen totaal niet overeen met Rubens & Karens TOP-snelheid. We namen ruim de tijd om foto’s te maken, te lunchen, te rusten… Het was gewoon weeral genieten. Mooi op tijd kwamen we in Refuge Cove aan. Helemaal verlaten op een camping vlak aan het strand. Je deed je tent open en meteen had je zicht op het strand, en een uitloopje van de zee. Ik ging de omgeving wat verkennen en meteen kwam ik al een Wallaby tegen. Ik ontdekte ook de Ranger die dat deel van het schiereiland controleerde. Helemaal alleen waren we dus niet. Die avond genieten we van enkele Wallaby’s die rondom ons komen spelen, allerlei vogeltjes, het strand,… Ruben gaat op vissenjacht en komt terug met enkele lekkere schaaldiertjes die we bij ons avondeten gooiden.
Dag 9: In de ochtend maken we een vuurtje, want die nacht had het geregend. We dachten dat het dus wel oke zou zijn, en het bespaarden ons op ons gasvuurtje. Gezellig en verwarmend was dat. Ruben maakte een perfect, onopvallend vuurtje. Gelukkig, want achteraf bleek dat vuur maken er nooit toegelaten is… Oops! Op weg naar Roaring Meg vervolgens. Een lange, lange tocht hadden we voor de boeg. 24km, omhoog en omlaag. Het was rond 9u als we vertrokken. Een heel benauwde dag was het en al gauw zat Ruben zonder water. Niet goed… Zweten als een paard en weinig tot niet kunnen drinken. In de verte zagen we na een zware beklimming de vuurtoren. Daar zouden we lunchen, en vervolgens zouden we ook bijna op de eindbestemming zijn. Ik merkte aan Ruben dat hij vocht met de warmte en zo weinig mogelijk water te drinken. Het was nogal stilletjes… Uiteindelijk bereikten we om 13.15u de vuurtoren en konden we even bekomen, weer op kracht komen met een ‘boke’ en een aantal koekjes met confituur. Lang leve suiker! Om 16.15u komen we op de kampeerplek aan… Moe maar voldaan. Ik besluit meteen de tent op te zetten… Korte pijn. En dan platte rust! We zetten ons eten klaar om te koken en besluiten nog even water uit de rivier te gaan halen. Als we terugkomen heeft Meneer De Kraai al ons eten toegetakeld. Potverdriedubbeltjes… Stouterd. Ah, ik kon dat beest iets aandoen. Onze spaghetti lag verspreidt… Hij had een gat in onze melkdoos gemaakt,… Ongelofelijk. Eten dus maar goed wegsteken in het vervolg. Want hij hield ons in de gaten. Eindelijk waren we die avond zo slim om een nieuwe strategie te bedenken voor op ons matje te slapen. Zodat we beide een degelijke ondergrond hadden. Een V-vorm… Ideaal. Dat ging stukken beter!
Dag 9: Vroeg uit de veren voor de laatste etappe terug richting Tidal River. Ruben dacht dat deze tocht nogal lang zou zijn. Maar weer bleek dat te gemakkelijk voor ons. We dachten terug in Tidal River aan te komen net voor het avondeten. We waren vertrokken om 7.40u en kwamen uiteindelijk al aan in Tidal River om 11.30u. Oops… Dat was even misrekend. Geen probleem… Kwam perfect uit. Zo konden we nog even stiekem douchen op de camping na 3 stinkende, zwetende dagen. Heerlijk was die douche! Uiteindelijk hadden we er 62 km op zitten, in 3 dagen. Niet slecht denk ik!
Fris en monter banen we onze weg naar Phillip Island. De laatste bestemming vooraleer we terug naar de farm gaan. Op Phillip Island wordt streng gecontroleerd of je ergens in het wild kampeert. We besluiten ons tentje op te zetten op een betaalde camping in Newhaven. Het eerste dorpje van Phillip Island. We hadden een goede voorraad lekker eten bijeen gesprokkeld in Aldi. Jep, die heb je hier ook! Na onze heerlijke maaltijd, waarvan natuurlijk genoeg overbleef voor lunch de volgende dag, merkte ik een groepje mensen bij een huisje op die allemaal muziek aan het maken waren. Een 6tal gitaren, waaronder 2 mandolines, en een tamboerijn. Ze zongen en maakten plezier. Super was dat. Natuurlijk trok het me aan als een magneet! We zijn er dan ook de rest van de avond blijven plakken. Ruben moest natuurlijk vertellen dat ik ook een gitaar bij had en kon zingen. Ik had vooral zin om naar die mensen te luisteren… Maar neen… Uiteindelijk zei 1 van hen, dat als ik geen liedje zong hij erg teleurgesteld was in mij. Hmm… Dat is het verkeerde woord. Allright then… I can sing ‘Halleluja’! En daar ging Karen dan… Veel te hoog begonnen vanaf de start. Het liep dus wat mis gedurende ‘the performance’. Maar ja, het ging om het plezier! Ruben werd er helemaal vrolijk van… Hij herkende trouwens vele liedjes die zijn papa ook speelt met de gitaar. De mensen bleken een Folk groepje te zijn en ze traden hier en daar op. De volgende avond zouden ze op de camping optreden. Ze vroegen meteen of ik niet een paar liedjes wou zingen… Ha ha ha. Thanks, but… We will leave tomorrow. And it wasn’t that good, he he.
Dag 10: Op verkenning in Phillip Island. Ik was er onlangs al geweest. Maar enkel maar in het dorpje ‘Cowes’. Met ons autootje konden we het hele eilandje dus wat rondtoeren. Heeeel erg leuk vind ik Phillip Island persoonlijk niet. Het is namelijk heel toeristisch geaard. Voor alles vragen ze geld, en vooral voor de ‘Pinguin Parade’. Waar echt een massa toeristen op af komt. Tof voor hen, maar ik pas liever. Wonder boven wonder hebben Ruben & ik een paar pinguïns gespot wanneer we naar de zeehonden gingen kijken. Gratis en voor niets… Phahaha… That’s the way you do it! De zeehonden daarentegen waren voor de moment niet thuis. Ik kreeg al gauw genoeg van die toeristische trekpleisters. Dus we besloten naar Cowes terug te gaan. Een gezellig dorpje met wat winkeltjes, vlak aan de zee. Ik wist een plekje waar we heerlijk konden lunchen en een mega lekker ijsje konden eten. Ik keek er stiekem al naar uit van enkele dagen voordien. Daar hebben we dus heerlijk van genoten. ’s Avonds bleek er ook een avondmarktje te zijn. Niet al te groot, maar wel leuk. Ik heb er 2 smalle veren in mijn haren laten zetten. Yeah… Me like! Verder hebben we er genoten aan het strand, onze dagboeken/logboeken aangevuld, gitaar gespeeld,… Nog even lekker niks doen voor het harde werken weer begon.
Dag 11, 12, 13, 14 en 15: Op weg naar de farm! De tijd was aangebroken om terug te keren naar de farm. Zowel Ruben als ik waren een beetje zenuwachtig. Allerlei vragen spookten door mijn hoofd. Gaan ze Ruben leuk vinden? Gaat Ruben het leuk vinden? Hoe zal Tara reageren? En Matt? Allemaal best spannend!
Het ijs moest een beetje gebroken geworden. Ruben was natuurlijk bondig geïnformeerd over het reilen en zeilen op de farm. Hij kent ook de hele historie die de laatste maanden zich afgespeeld heeft. Al gauw zag ik dat ze Ruben super tof vonden. Het klikte vrijwel meteen… Vond ik. Al weet ik ook wel dat Ruben zijn uiterste best deed om er een beetje in te passen. Ik was vooral nieuwsgierig naar hoe hij hier alles zou ervaren. Of hij zou merken dat Tara soms erg vervelend doet,…. We hebben er de laatste dagen af en toe een goed gesprek over gehad. En inderdaad heeft hij gemerkt dat Tara haar gedrag niet altijd een pretje is. En naar mij toe niet altijd correct. Hij gaf me ook de raad hier mijn tijd niet te verspillen. Maar langs de andere kant begreep hij ook dat ik het hier best naar mijn zin heb… En het moeilijk is te vertrekken.
Ik heb voor mezelf uitgemaakt mijn tijd hier af te maken. Sinds mijn terugkomst gaat alles oke. Geen opmerkingen. Ik sta terug sterker in mijn schoenen na 2 weken iets totaal anders gedaan te hebben. Het is een goede beslissing geweest zowel voor mij als Tara om even uit elkaar te zijn. Dat merk je… Ik wil er gewoon een beetje positiever tegenover kijken. Mezelf blijven, ook al maakt Tara dat soms erg moeilijk. Ik weet hoe ze is en… ik denk dat ik het nu wel aan kan!
Dankjewel dus aan Ruben voor je mening hierover met mij te delen. Dankjewel om hier een paar dagen door te brengen. En ik weet, moest ik toch van gedacht veranderen, I’ll find you then!
Donderdag 21 februari is Ruben vertrokken richting Tasmanië. Klaar om zijn eigen tripje nu verder te zetten… Ik ben heel benieuwd.
Voor wie nieuwsgierig is naar Rubens (lange) verhaal over onze trip: http://RubenOnTop.waarbenjij.nu
Mijn avontuur zet zich weer gewoon voort op de farm. Althans, voorlopig toch.
Dit was mijn lange blogverhaal. Hopelijk heeft het niet te veel van jullie tijd gekost.
Bekijk zeker de foto’s… Die maken het verhaal compleet.

Link naar de foto's:

http://picasaweb.google.com/108841674062075524172/RubenKarenTrip?authuser=0&authkey=Gv1sRgCKCH6um_nfGPNQ&feat=directlink


Vele groetjes aan iedereen!
Mis jullie.

PS: Sorry voor de eventuele schrijffouten. Ik merk dat mijn Nederlands er niet op vooruit gaat. Maar dat komt wel weer goed. No worries!

x Karen