McKellar Racing time!
Door: Karen
Blijf op de hoogte en volg Karen
06 November 2012 | Australië, Australind
G’day everybody…
Hier ben ik dan eindelijk met mijn eerste blog-verhaal vanuit Down Under --> Australia --> Melbourne--> Catani --> KooWeeRup... Als we even ‘inzoomen’. :)
Ondertussen ben ik al weer een maand weg van huis. Nog 9 te gaan
Maar, let’s rewind, naar het begin van mijn 2de reis richting dit beloofde land.
Het afscheid nemen van alles en iedereen verliep zoals verwacht weer niet zonder traantjes. Een portie gezonde stress, en de aanwezige vraag: ‘Waarom wil ik ook al weer terug vertrekken?’. Maar goed… Veel keuze had ik niet meer. Ten slotte is dit wat ik wil, toch? Dus… Hup met die reiskriebels, we gaan er weer de volle 100% voor.
De volledige trip is heel goed verlopen. Alle vluchten gingen vlot voorbij. Met een paar films die je kijkt, alle snacks die je krijgt en de vele korte dutjes… Ben je op je bestemming voor je het goed beseft. En natuurlijk keek ik er enorm naar uit om Matt & Tara weer terug te zien. Tara en ik E-mailde elkaar meerdere keren per week. We waren beide in blijde verwachting naar het weerzien. Dan vergeet je snel alle ongemakken. Het lange wachten in Singapore was een beetje vervelend. Maar ook daar heb ik de tijd wel om gekregen. Na 7u wachten was het eindelijk tijd voor mijn laatste vlucht van 7.5u. Ook deze vlucht leek maar een paar uurtjes te duren. Voor ik het wist landde we in Melbourne (na 29u onderweg te zijn). Nu moest ik enkel nog wachten op mijn koffers die ik sinds Zaventem niet meer gezien had. Fingers crossed! Toen ik eindelijk de bagageband gevonden had… Waren mijn koffers er als de eerste bij. Lucky Karen! Na mijn weg gebaand te hebben door alle controles was ik klaar om de bus & vervolgens de trein te nemen. Zalig als je je weg kent aan de andere kant van de wereld. Alles voelde meteen vertrouwd.
“Australia, Karen’s back!”… was vervolgens mijn eerst sms naar Matt & Tara. Na overleg over waar ze me konden oppikken en welke trein ik moest nemen, was ik een dik half uur later op weg richting Pakenham. De trein waar 10 maanden geleden alles begon… Opnieuw spannend. Spannend voor alle kriebels die ik voelde om hen weer terug te zien. En ook voor alle nieuwe avonturen die me te wachten stonden.
De bekende groene Land Rover met de trailer stonden al op me te wachten toen de trein Pakenham binnenkwam. Natuurlijk was ik weer aan de praat geraakt met een paar mensen in de trein. Ze zijn toch altijd nieuwsgierig waar je naartoe gaat met al die bagage. Dag vriendelijke Australiërs, ik moet gaan, tot ziens! Eindelijk zag ik Matt & Tara terug. Het leek het alsof ik nooit ben weggeweest. Toch niet voor de eerste dagen. Het gevoel veranderde stilaan naarmate de dagen voorbij gingen. Na 4 maanden thuis geweest te zijn moest ik mijn ‘skills’ weer een beetje bijeen rapen. Gewoon worden aan het dagelijkse ritme hier, aan de 2 Zweedse meisjes die hier inmiddels ook al een maand woonden,… Al gauw ging ik ’s ochtends mee naar de track omdat ik omwille van mijn jetlag toch vroeg wakker was. Tara kon me maar moeilijk thuis houden. Mijn officiële ‘stablehand licentie’ moest dus ook maar snel in orde gebracht worden. Ongeveer een weekje hebben we op de licentie moeten wachten. Daarna was ik dus officieel toegelaten ’s ochtends op de track. En mocht ik meteen ook mee de paarden op de renbaan trainen. Ik werd er gewoon ingegooid. Letterlijk en figuurlijk! Iets waar ik vorig jaar zo van droomde te doen… Plots deed ik het allemaal. Ik kon het bijna niet geloven. Maar Karen, zei ik tegen mezelf, al mag dit dan een droom zijn. Het is tijd te ontwaken en dit serieus te nemen. Ik ondervond namelijk dat het niet zo eenvoudig is de racepaarden te trainen op de officiële renbaan (met andere paarden die voorbij racen en de jonge paarden die we momenteel trainen) en dat ik dus toch nog massa’s te leren heb op dat vlak. Het ging met zijn ups & downs. Vaak frustrerend… Want ik wil het natuurlijk goed doen vanaf de eerste keer, en het is niet dat ik geen ervaring heb. Ik moet zeggen dat ik in deze eerste maand mezelf al regelmatig ben tegengekomen. Van hier en daar lichamelijke klachten tot emotionele. Maar ik denk dat ik mezelf de tijd moet geven. Het heeft waarschijnlijk mede te maken met het dagdagelijkse werkritme. Dus, voor jullie een korte schets uit het dagelijkse leven van Karen tussen de racepaarden. Tara & ik staan op om 4.30u. Als we beide klaar zijn laden we de paarden op de trailer en vertrekken we richting Pakenham (25km verderop). Daar trainen we de eerste 3 paarden tot half 7. Vervolgens rijden we terug voor de 2de lading paarden op te halen. Rond 7u zijn we dan weer onderweg met 3 andere paarden. Rond 9u zijn we meestal klaar en op weg terug naar huis. Vervolgens maak ik de trailer schoon en help de Zweedse meisjes hier en daar… En dan is het eindelijk tijd voor ontbijt. Heerlijke havermout en een kiwi staan op ’t menu… Dat geeft me genoeg energie tot lunch tijd. Over energie gesproken… Ik weet niet waar ik het blijf halen. Maar dat is een goed teken! Na het ontbijt rusten Tara & ik een beetje (of ontwerp ik mijn eigen touwhalster). Tot half 11 ongeveer en dan gaan we naar een plek dicht bij de zee waar ikzelf nog 3 andere paarden train. Op die plek zijn we klaar rond 13u. Vaak rijden we dan langs Mc Donalds voor lunch Weer terug thuis aangekomen is het tijd voor klusjes op de boerderij. Dakgoten proper maken, paarden hooi geven, gras maaien, bloemen planten, boomstammen uittrekken, weides slepen,… Noem maar op! Dit gaat zo door tot 18u ’s avonds. Dan zit mijn dag er op en is het tijd om te eten. Ik kook 1 of 2 keer per week. Ieder op zijn beurt. Tegen half 9 lig ik van giet in mijn bedje… Klaar om te dromen over de nog komende avonturen.
Lichamelijke issues zijn dus wel een logisch gevolg. De emotionele issues daarentegen hebben te maken met allerlei verschillende dingen. Eén is omgaan met mezelf… de perfectionist die ik ben op verschillende vlakken. Het omgaan met leren van fouten, helaas. Maar daarvoor volgende quote:
“To live a creative life we must lose our fear of being wrong.” Toepasselijk…
En twee is/was Tara. Al vanaf de 2de dag dat ik hier ben voelde ik dat ze niet hetzelfde was als voorheen. En ik kon er maar niet uitkomen waar het aan lag. Ze liep telkens op de tippen van haar tenen. Negeerde mij, zei alleen het hoog nodige. Niet iets wat je verwacht van iemand die in E-mails schrijft: “I miss you & I love you & looking forward to see you!” Ik kon niet meer volgen. En als ik haar er over aansprak leek ze het onderwerp te ontwijken. Tara is niet de gemakkelijkste… Je moet een beetje weten wanneer je haar aanspreekt, wanneer je haar met rust moet laten,… Althans, dat zegt haar lichaamstaal. Het leek alsof er niets meer over was van de vriendschap die we voorheen hadden. En dat vond ik heeeeel frustrerend. Het merendeel van de tijd moet ik met haar samenwerken. En ik kan je vertellen dat het geen pretje is met iemand die op de tippen van haar tenen loopt, ieder moment van de dag. Al gauw kwam dezelfde vraag weer naar boven: “Waarom wil ik dit ook alweer?”. Want terugkomen naar deze plek is om ervaring op te doen met de racepaarden, maar ook voor Tara. Het voelde een beetje als stank voor dank. Ook dit ging met ups & downs de afgelopen weken… Ik dacht bij mezelf het maar wat los te laten en gewoon te doen wat er van me gevraagd werd. Matt hield me door de dag continue bezig door me 101 klusjes te geven. Karen hier, Karen daar,… Oh no Karen, what have you done know?? (Ooops), Karen get the tractor please,…
Maar dan… Op een avond, werd het allemaal duidelijk. Onverwachts. Een beetje vreemd om dat hier te vertellen, maar het verhaal zou niet kloppen als dit ontbreekt. Matt zei dat als ik klaar was met het telefoontje, dat ik op dat moment had met mama, ik naar zijn kamer moest gaan. Dus zo gauw als ik klaar was klopte ik op zijn deur en vroeg waarom hij me nodig had. Toen zei hij dat hij eindelijk internet aan de praat had gekregen op zijn computer in de kamer. Maar dat hij niet wou dat de Zweedse meisjes er gebruik van maakten. Oke… Dankjewel Matt. Ik checkte mijn Emails en Facebook. Als ik klaar was kruiste ik Tara in de gang, die net uit de badkamer kwam. Ze keek me heel vreemd aan en ging haar kamer in met een luide, dichtgegooide deur. Ik dacht, oh nee… wat nu weer? Paar seconden later kreeg ik een sms dat ik niet mee moest naar de renbaan in de ochtend, dat ze het wel alleen zou doen. Ik stuurde meteen terug waarom ? Vervolgens een heen en weer ge-sms tot ik naar haar kamer ging. Lang verhaal kort… Tara dacht heel de tijd dat er iets was tussen Matt en mij. Ik kon mijn oren niet geloven! Nu ik om 20.30u uit zijn kamer kwam was het voor haar allemaal duidelijk. OMG! Geen haar aan mijn hoofd dat daar aan dacht. Ze vond dat ik altijd bij Matt was. Wel uhm… Logisch als ik klusjes doe die hij me geeft en zij altijd boos rondloopt. Ongelofelijk. Ze was zo verdrietig! Ik heb haar moeten uitleggen dat dit totaal niet het geval was… Dat ik absoluut niet wist hoe ze daar maar aan kon denken. Wat een gedoe zeg! Ben ik daarvoor terug naar hier gekomen? Maar uiteindelijk werd het voor mij dus ook duidelijk waarom ze zich zo gedroeg heel de tijd. We hebben er dus over kunnen praten en alles is nu wat meer in zijn plooi. We kunnen nu min of meer weer gewoon vriendinnen zijn. Al heb ik ’t gevoel dat ik moet uitkijken wat ik doe, wat ik zeg,… Niet altijd leuk dus. Beetje een teleurstelling. Ik reis niet naar de andere kant van de wereld om dit te horen. We zien dus wel weer hoe dit verhaal verder verloopt… Ik wil mijn 2de trip in Australië afmaken. Zoals ik vorige keer schreef is dit mijn tweede thuis. Maar, als dit te ingewikkeld wordt moet ik een beslissing nemen. Uit respect voor mezelf en vanuit het standpunt dat ik gelukkig wil zijn. En, dat ik absoluut niet met dit soort ‘crap’ te maken wil hebben. Avontuur alom, op een iet wat andere manier weliswaar… Maar er zijn 100’en mogelijkheden. Ik laat me niet beperken tot wat dan ook.
De 2 Zweedse meisjes Erika & Janette (Bob) zijn ondertussen vertrokken naar het noorden van Australië. Héél toffe meisjes… ik ga hen missen. Vandaag verwachten we al meteen 3 Duitse meisjes. Voorlopig zullen zij 2 weken blijven. Lekker druk in dit kleine huisje, yaay!
Als ik alles nalees lijkt het misschien alsof ik het hier niet meer naar mijn zin heb. Maar er zijn natuurlijk ook al heel veel leuke momenten geweest. Veulentjes die geboren werden. Drie hebben we er momenteel. Eén merrie had een tweeling… Maar die hebben het helaas niet overleefd.
Verder ben ik al naar de zee geweest met de paarden. Eén paard heeft nl. een wonde… En het zoutwater doet wonderen. Ben zelf ook de zee in gegaan lopend langs het paard. Heerlijke momenten zijn dat. Het rijden op de renbaan bij zonsopgang, momenten waarin ik zoveel plezier had met de Zweedse meisjes, positieve feedback die ik zo nu en dan krijg en echt wel nodig heb,… Ik leer iedere dag. Praktische dingen, maar ik leer ook mezelf nog maar eens beter kennen. Ik kan dus alleen maar dankbaar zijn.
Zo, dit verhaal is lang genoeg denk ik. ;)
Dankjewel om ook deze keer me weer op de voet te volgen.
Ik doe mijn best om mijn blog zo veel mogelijk up to date te houden.
Foto's:
https://picasaweb.google.com/108841674062075524172/MijnEersteMaandInAustralie?authuser=0&authkey=Gv1sRgCPLMh4v0ivaIjwE&feat=directlink
Vele knuffels voor jullie.
x Karen
Hier ben ik dan eindelijk met mijn eerste blog-verhaal vanuit Down Under --> Australia --> Melbourne--> Catani --> KooWeeRup... Als we even ‘inzoomen’. :)
Ondertussen ben ik al weer een maand weg van huis. Nog 9 te gaan
Maar, let’s rewind, naar het begin van mijn 2de reis richting dit beloofde land.
Het afscheid nemen van alles en iedereen verliep zoals verwacht weer niet zonder traantjes. Een portie gezonde stress, en de aanwezige vraag: ‘Waarom wil ik ook al weer terug vertrekken?’. Maar goed… Veel keuze had ik niet meer. Ten slotte is dit wat ik wil, toch? Dus… Hup met die reiskriebels, we gaan er weer de volle 100% voor.
De volledige trip is heel goed verlopen. Alle vluchten gingen vlot voorbij. Met een paar films die je kijkt, alle snacks die je krijgt en de vele korte dutjes… Ben je op je bestemming voor je het goed beseft. En natuurlijk keek ik er enorm naar uit om Matt & Tara weer terug te zien. Tara en ik E-mailde elkaar meerdere keren per week. We waren beide in blijde verwachting naar het weerzien. Dan vergeet je snel alle ongemakken. Het lange wachten in Singapore was een beetje vervelend. Maar ook daar heb ik de tijd wel om gekregen. Na 7u wachten was het eindelijk tijd voor mijn laatste vlucht van 7.5u. Ook deze vlucht leek maar een paar uurtjes te duren. Voor ik het wist landde we in Melbourne (na 29u onderweg te zijn). Nu moest ik enkel nog wachten op mijn koffers die ik sinds Zaventem niet meer gezien had. Fingers crossed! Toen ik eindelijk de bagageband gevonden had… Waren mijn koffers er als de eerste bij. Lucky Karen! Na mijn weg gebaand te hebben door alle controles was ik klaar om de bus & vervolgens de trein te nemen. Zalig als je je weg kent aan de andere kant van de wereld. Alles voelde meteen vertrouwd.
“Australia, Karen’s back!”… was vervolgens mijn eerst sms naar Matt & Tara. Na overleg over waar ze me konden oppikken en welke trein ik moest nemen, was ik een dik half uur later op weg richting Pakenham. De trein waar 10 maanden geleden alles begon… Opnieuw spannend. Spannend voor alle kriebels die ik voelde om hen weer terug te zien. En ook voor alle nieuwe avonturen die me te wachten stonden.
De bekende groene Land Rover met de trailer stonden al op me te wachten toen de trein Pakenham binnenkwam. Natuurlijk was ik weer aan de praat geraakt met een paar mensen in de trein. Ze zijn toch altijd nieuwsgierig waar je naartoe gaat met al die bagage. Dag vriendelijke Australiërs, ik moet gaan, tot ziens! Eindelijk zag ik Matt & Tara terug. Het leek het alsof ik nooit ben weggeweest. Toch niet voor de eerste dagen. Het gevoel veranderde stilaan naarmate de dagen voorbij gingen. Na 4 maanden thuis geweest te zijn moest ik mijn ‘skills’ weer een beetje bijeen rapen. Gewoon worden aan het dagelijkse ritme hier, aan de 2 Zweedse meisjes die hier inmiddels ook al een maand woonden,… Al gauw ging ik ’s ochtends mee naar de track omdat ik omwille van mijn jetlag toch vroeg wakker was. Tara kon me maar moeilijk thuis houden. Mijn officiële ‘stablehand licentie’ moest dus ook maar snel in orde gebracht worden. Ongeveer een weekje hebben we op de licentie moeten wachten. Daarna was ik dus officieel toegelaten ’s ochtends op de track. En mocht ik meteen ook mee de paarden op de renbaan trainen. Ik werd er gewoon ingegooid. Letterlijk en figuurlijk! Iets waar ik vorig jaar zo van droomde te doen… Plots deed ik het allemaal. Ik kon het bijna niet geloven. Maar Karen, zei ik tegen mezelf, al mag dit dan een droom zijn. Het is tijd te ontwaken en dit serieus te nemen. Ik ondervond namelijk dat het niet zo eenvoudig is de racepaarden te trainen op de officiële renbaan (met andere paarden die voorbij racen en de jonge paarden die we momenteel trainen) en dat ik dus toch nog massa’s te leren heb op dat vlak. Het ging met zijn ups & downs. Vaak frustrerend… Want ik wil het natuurlijk goed doen vanaf de eerste keer, en het is niet dat ik geen ervaring heb. Ik moet zeggen dat ik in deze eerste maand mezelf al regelmatig ben tegengekomen. Van hier en daar lichamelijke klachten tot emotionele. Maar ik denk dat ik mezelf de tijd moet geven. Het heeft waarschijnlijk mede te maken met het dagdagelijkse werkritme. Dus, voor jullie een korte schets uit het dagelijkse leven van Karen tussen de racepaarden. Tara & ik staan op om 4.30u. Als we beide klaar zijn laden we de paarden op de trailer en vertrekken we richting Pakenham (25km verderop). Daar trainen we de eerste 3 paarden tot half 7. Vervolgens rijden we terug voor de 2de lading paarden op te halen. Rond 7u zijn we dan weer onderweg met 3 andere paarden. Rond 9u zijn we meestal klaar en op weg terug naar huis. Vervolgens maak ik de trailer schoon en help de Zweedse meisjes hier en daar… En dan is het eindelijk tijd voor ontbijt. Heerlijke havermout en een kiwi staan op ’t menu… Dat geeft me genoeg energie tot lunch tijd. Over energie gesproken… Ik weet niet waar ik het blijf halen. Maar dat is een goed teken! Na het ontbijt rusten Tara & ik een beetje (of ontwerp ik mijn eigen touwhalster). Tot half 11 ongeveer en dan gaan we naar een plek dicht bij de zee waar ikzelf nog 3 andere paarden train. Op die plek zijn we klaar rond 13u. Vaak rijden we dan langs Mc Donalds voor lunch Weer terug thuis aangekomen is het tijd voor klusjes op de boerderij. Dakgoten proper maken, paarden hooi geven, gras maaien, bloemen planten, boomstammen uittrekken, weides slepen,… Noem maar op! Dit gaat zo door tot 18u ’s avonds. Dan zit mijn dag er op en is het tijd om te eten. Ik kook 1 of 2 keer per week. Ieder op zijn beurt. Tegen half 9 lig ik van giet in mijn bedje… Klaar om te dromen over de nog komende avonturen.
Lichamelijke issues zijn dus wel een logisch gevolg. De emotionele issues daarentegen hebben te maken met allerlei verschillende dingen. Eén is omgaan met mezelf… de perfectionist die ik ben op verschillende vlakken. Het omgaan met leren van fouten, helaas. Maar daarvoor volgende quote:
“To live a creative life we must lose our fear of being wrong.” Toepasselijk…
En twee is/was Tara. Al vanaf de 2de dag dat ik hier ben voelde ik dat ze niet hetzelfde was als voorheen. En ik kon er maar niet uitkomen waar het aan lag. Ze liep telkens op de tippen van haar tenen. Negeerde mij, zei alleen het hoog nodige. Niet iets wat je verwacht van iemand die in E-mails schrijft: “I miss you & I love you & looking forward to see you!” Ik kon niet meer volgen. En als ik haar er over aansprak leek ze het onderwerp te ontwijken. Tara is niet de gemakkelijkste… Je moet een beetje weten wanneer je haar aanspreekt, wanneer je haar met rust moet laten,… Althans, dat zegt haar lichaamstaal. Het leek alsof er niets meer over was van de vriendschap die we voorheen hadden. En dat vond ik heeeeel frustrerend. Het merendeel van de tijd moet ik met haar samenwerken. En ik kan je vertellen dat het geen pretje is met iemand die op de tippen van haar tenen loopt, ieder moment van de dag. Al gauw kwam dezelfde vraag weer naar boven: “Waarom wil ik dit ook alweer?”. Want terugkomen naar deze plek is om ervaring op te doen met de racepaarden, maar ook voor Tara. Het voelde een beetje als stank voor dank. Ook dit ging met ups & downs de afgelopen weken… Ik dacht bij mezelf het maar wat los te laten en gewoon te doen wat er van me gevraagd werd. Matt hield me door de dag continue bezig door me 101 klusjes te geven. Karen hier, Karen daar,… Oh no Karen, what have you done know?? (Ooops), Karen get the tractor please,…
Maar dan… Op een avond, werd het allemaal duidelijk. Onverwachts. Een beetje vreemd om dat hier te vertellen, maar het verhaal zou niet kloppen als dit ontbreekt. Matt zei dat als ik klaar was met het telefoontje, dat ik op dat moment had met mama, ik naar zijn kamer moest gaan. Dus zo gauw als ik klaar was klopte ik op zijn deur en vroeg waarom hij me nodig had. Toen zei hij dat hij eindelijk internet aan de praat had gekregen op zijn computer in de kamer. Maar dat hij niet wou dat de Zweedse meisjes er gebruik van maakten. Oke… Dankjewel Matt. Ik checkte mijn Emails en Facebook. Als ik klaar was kruiste ik Tara in de gang, die net uit de badkamer kwam. Ze keek me heel vreemd aan en ging haar kamer in met een luide, dichtgegooide deur. Ik dacht, oh nee… wat nu weer? Paar seconden later kreeg ik een sms dat ik niet mee moest naar de renbaan in de ochtend, dat ze het wel alleen zou doen. Ik stuurde meteen terug waarom ? Vervolgens een heen en weer ge-sms tot ik naar haar kamer ging. Lang verhaal kort… Tara dacht heel de tijd dat er iets was tussen Matt en mij. Ik kon mijn oren niet geloven! Nu ik om 20.30u uit zijn kamer kwam was het voor haar allemaal duidelijk. OMG! Geen haar aan mijn hoofd dat daar aan dacht. Ze vond dat ik altijd bij Matt was. Wel uhm… Logisch als ik klusjes doe die hij me geeft en zij altijd boos rondloopt. Ongelofelijk. Ze was zo verdrietig! Ik heb haar moeten uitleggen dat dit totaal niet het geval was… Dat ik absoluut niet wist hoe ze daar maar aan kon denken. Wat een gedoe zeg! Ben ik daarvoor terug naar hier gekomen? Maar uiteindelijk werd het voor mij dus ook duidelijk waarom ze zich zo gedroeg heel de tijd. We hebben er dus over kunnen praten en alles is nu wat meer in zijn plooi. We kunnen nu min of meer weer gewoon vriendinnen zijn. Al heb ik ’t gevoel dat ik moet uitkijken wat ik doe, wat ik zeg,… Niet altijd leuk dus. Beetje een teleurstelling. Ik reis niet naar de andere kant van de wereld om dit te horen. We zien dus wel weer hoe dit verhaal verder verloopt… Ik wil mijn 2de trip in Australië afmaken. Zoals ik vorige keer schreef is dit mijn tweede thuis. Maar, als dit te ingewikkeld wordt moet ik een beslissing nemen. Uit respect voor mezelf en vanuit het standpunt dat ik gelukkig wil zijn. En, dat ik absoluut niet met dit soort ‘crap’ te maken wil hebben. Avontuur alom, op een iet wat andere manier weliswaar… Maar er zijn 100’en mogelijkheden. Ik laat me niet beperken tot wat dan ook.
De 2 Zweedse meisjes Erika & Janette (Bob) zijn ondertussen vertrokken naar het noorden van Australië. Héél toffe meisjes… ik ga hen missen. Vandaag verwachten we al meteen 3 Duitse meisjes. Voorlopig zullen zij 2 weken blijven. Lekker druk in dit kleine huisje, yaay!
Als ik alles nalees lijkt het misschien alsof ik het hier niet meer naar mijn zin heb. Maar er zijn natuurlijk ook al heel veel leuke momenten geweest. Veulentjes die geboren werden. Drie hebben we er momenteel. Eén merrie had een tweeling… Maar die hebben het helaas niet overleefd.
Verder ben ik al naar de zee geweest met de paarden. Eén paard heeft nl. een wonde… En het zoutwater doet wonderen. Ben zelf ook de zee in gegaan lopend langs het paard. Heerlijke momenten zijn dat. Het rijden op de renbaan bij zonsopgang, momenten waarin ik zoveel plezier had met de Zweedse meisjes, positieve feedback die ik zo nu en dan krijg en echt wel nodig heb,… Ik leer iedere dag. Praktische dingen, maar ik leer ook mezelf nog maar eens beter kennen. Ik kan dus alleen maar dankbaar zijn.
Zo, dit verhaal is lang genoeg denk ik. ;)
Dankjewel om ook deze keer me weer op de voet te volgen.
Ik doe mijn best om mijn blog zo veel mogelijk up to date te houden.
Foto's:
https://picasaweb.google.com/108841674062075524172/MijnEersteMaandInAustralie?authuser=0&authkey=Gv1sRgCPLMh4v0ivaIjwE&feat=directlink
Vele knuffels voor jullie.
x Karen
-
06 November 2012 - 00:48
Ruben:
Aw yeah, eerstes!!!
Heerlijk, keep it coming these updates! Insider informatie alom...
Catch ya later!
X
R. -
06 November 2012 - 01:05
Sarah:
Muis, ik denk aan je, aan je avontuur en aan wat voor een bangelijke griet ge toch maar zijt!!
Geniet maar kom snel terug :-))))))
Xxx van de luna en de sarah -
06 November 2012 - 10:07
Rachele:
Lieve Stoetel,
Wat een mooie foto's alweer. En opnieuw heb je op een korte tijd al zoveel meegemaakt. Wat ben je toch een sterk persoontje. Lief van je zo veel moeite te doen om het met Tara op te lossen. Meer kan je niet doen natuurlijk. Gelukkig komen er telkens nieuwe mensen bij, dat is een leuke afwisseling voor jou. Geniet van elk moment, en neem af en toe wat tijd voor jezelf. Veel succes met het harde werk. Ik kijk er naar uit om te skypen.
Dikke kus,
Mis je! -
06 November 2012 - 11:49
Sjmindie:
Weer een prachtig verhaal, Karen! Het komt daar allemaal wel weer goed, welke kant het ook op gaat, jij maakt er wel iets van! Doe het nog goed daar en geniet! xxx -
06 November 2012 - 14:35
Kristof:
Hey kabouterrr
Als die groene Land Rover nu nog een groene Wrangler geweest was, dan was het plaatje helemaal perfect he!
<3 xxx <3 -
06 November 2012 - 16:36
Paulien:
Allerliefste Kaner,
laat je inderdaad niet doen door al dat gedoe daar! Geniet er toch van en amuseer je, je bent een geweldige prachtige persoon en iedereen hier (en ginder!!) houdt van je!
ik mis je
xxx
Zus -
07 November 2012 - 12:29
Nadine:
Hey lieve Metie Karen,
Zo leuk nog eens iets van je te vernemen. En de manier waarop je het weet te verwoorden: ik kan me het me helemaal voorstellen. Geniet er nog van. We kijken uit naar je volgend verhaal. Dikke kussen.
Dave, Nadine, Merle en natuurlijk Reine xxx -
07 November 2012 - 21:22
Mama:
Lieve meid,
Wat fijn om eindelijk een verhaal van jou te lezen. Gelukkig horen wij elkaar iedere zondag en dat doet deugd om dan tegen elkaar ons hartje te luchten hè! Maar wat schrijf jij toch zo open en eerlijk, dat maakt jou zo speciaal en weet dat ik daar fier op ben, dat ben jij :-) Je bent sterk meid maar af en toe moet je ook loslaten en aan jezelf denken, respect en dankbaarheid krijgen van anderen mag ook wel en "jij" verdiend dat, dat weet iedereen.
Wees gelukkig en blij en zorg goed voor jezelf en put je aub niet zo uit, je moet niet altijd "hard" werken om je te bewijzen.
Wees voorzichtig en tot zondag...
Hou van je!!! Dikke kusjes en knuffels xxx
mama -
08 November 2012 - 18:54
Mariëlle:
Hallokes,
amai wat lang geleden de tijd vliegt!
Wat maak je toch weer allemaal mee, best grappig trek het je maar allemaal nie teveel aan en geniet ervan. Je moet maar denken als je nu int school zat met al die ...kids haha tot snel
groetjes -
09 November 2012 - 18:15
Rina:
amaai een heel verslag
weet dat het altyd goed is even met elkaar te praten
als ge u over iets zorgen maakt
geniet nu maar verder meisje;
want de tyd gaat snel ! -
09 November 2012 - 18:19
Rina:
amaai een heel verslag
weet dat het altyd goed is even met elkaar te praten
als ge u over iets zorgen maakt
geniet nu maar verder meisje;
want de tyd gaat snel ! -
13 November 2012 - 20:39
Molenaers Sabine:
Dag Karen,dat is een heel verhaal wat je hebt meegemaakt in die korte periode,maar ik ben er van overtuigd dat je sterk in je schoenen staat,dus meid kop op en gaan om je doel te bereiken daarvoor ben je ook terug gegaan!En alles komt wel goe je hebt het uitgepraat...en weet morgen nieuwe dag nieuwe kansen!!Tot schrijfs....sabine
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
