Cairns, Cape Trib to Darwin...

Dag lieve blog-opvolgers,…

Ondertussen zijn we alweer een maand verder in de tijd. Het één en het ander is weer gezien, gebeurd, gevoeld. Tijd dus om een nieuw hoofdstuk aan mijn blogverhalen toe te voegen.

Back to where it all started from… travelling.

20 mei, de dag waarin ik mijn laatste momenten op de farm volop beleeft heb en ’s avonds richting Cairns vloog. Ik keek wel, en niet uit naar deze dag. Wel, natuurlijk omdat Ruben me op de luchthaven zou opwachten en we aan een nieuw avontuur konden beginnen. En niet, tja… Omdat ik nu echt ‘vaarwel’ moest zeggen op de farm. De dag zat nog volgepropt met allerlei bezigheden. Mezelf kennende… Ik zou nog zoveel mogelijk dingen meedoen, tot ik moest vertrekken. Zo gedacht, zo gedaan! ’s Ochtends ging ik nog mee naar de renbaan om de paarden te trainen. Het normale ritueel. Al was het net die laatste ochtend niet zo normaal. Neen, Karen moest toch ook eens op de renbaan van haar paard vallen! En dat gebeurde dan ook. Het laatste rondje, het laatste paard dat ik moest trainen. BAFF! Uit het niets belandde ik met de billen in het zand. Thanks lovely horse…. For this fantastic final moment. Couldn’t have it any better. Dus ja… De sirene ging af. Want dat gebeurd er als iemand, op de renbaan, van zijn paard valt. Mijn paardje er gezellig vandoor. Niet de normale richting uit. Neen, natuurlijk niet. In tegenrichting… On the loose! Gelukkig werd er veel gelachen, en kon ik dat ook. Rondom me klonk het als: “Now we all know you are leaving Karen, don’t worry!”. Ik zal maar zeggen… Mijn uittrede was volledig op z’n Karens haha. Na al dit leuks, en er toch nog zonder stukken vanaf te komen ging ik mee naar de laatste race die ik mocht strappen. Het regende pijpestelen. Voor de race wandelde ik altijd zoveel mogelijk met de paarden om ze ‘op te warmen’. Nu deed ik dat dus ook, maar ik was ‘soaked’ in no time! Tof… Vooral als je met diezelfde kleren een paar uur later op het vliegtuig moet stappen. Modder overal, natte schoenen,… Maar ik genoot. Ik genoot van al die laatste momenten. De papa van Matt kwam met het super leuke voorstel op de proppen, dat hij me wel op de luchthaven zou afzetten. Thanks Don… Recht naar de bestemming. Na de race was dus het moment van afscheid ‘weer’ aangebroken. Gelukkig moest dat snel, snel gebeuren. Aangezien ik met Don meeging kon er niet teveel rond de pot gedraaid worden. Er kwamen even traantjes bij te pas… Zowel bij Tara als bij mezelf. Snel een paar dikke knuffels en een dankjewel. En hup op weg naar de luchthaven. “Goed zo!” dacht ik bij mezelf. “Daar zijn we vanaf!”. Want afscheid nemen is toch iets waar ik niet beter in word. Op de luchthaven merkte ik dat de paardengeuren me waren gevolgd (Oopsie). Tja, daar moesten de mensen langs me in het vliegtuig maar 3 uurtjes mee overweg kunnen. Het is en blijft Australië. No worries!
Na 3 uurtjes vliegen landde het vliegtuig in Cairns. Bijna onmiddellijk kwam ik in de ruimte waar ik mijn bagage zou terugvinden. Het was in dit geval niet mijn bagage die ik het eerst terugvond… Maar mijn prins met zijn zwarte auto. Voor het geval ik hem niet meer zou herkennen (haha) had hij mijn naam op een stukje papier geschreven: “Carren Reynvot” (op deze manier had iemand ooit mijn naam opgeschreven tijdens onze vorige trip, natuurlijk is dit blijven hangen). Het was een blij weerzien…. Een moment waar we allebei enorm naar hadden uitgekeken. Nadat we de bagage hadden, begeleidde Ruben me naar zijn ‘Blackened’. Met deze auto moest ik meteen vriendschap sluiten… Want we hadden met ons gedrieën nog vele km’s voor de boeg. Als welkomstgeschenkje kreeg ik een pakje ‘TimTams’. Hoe attent is het menneke toch! Ruben vertelde me meteen dat hij een plekje had gevonden om te overnachten dicht bij het strand,… Aangezien hij er al een paar uur was, had hij dat al allemaal uitgepluisd. Het was wel een plekje waar je een boete ($500) kon krijgen als je er overnachtte… Maar… Daar trokken we ons even niks van aan. Al waren we wel op onze hoede. Dit is uiteindelijk de plaats geweest waar we de meeste overnachtingen hebben doorgebracht in Cairns. Blijkbaar gaf niemand er echt om. Er waren nog mensen die daar in hun auto/camper overnachtte. En ’s ochtends had je daar de mooiste zonsopgangen, en dus ook de leukste ontbijtjes. Genieten.
In Cairns hebben we de eerste dagen gewoon wat rondgedwaald. Nagedacht over wat de planning voor de volgende dagen zou zijn,… 23 mei hebben dan een snorkel trip met de Silver Swift geboekt. Die bracht ons naar 3 leuke plekjes in het Great Barrier Reef. Dit was één van de dingen die ik vorig jaar niet had kunnen doen. En aangezien het Great Barrier Reef er ieder jaar enorm op achteruitgaat (door de vele toeristen), wou ik dit dus zeker gedaan hebben. Het was dan ook zeker de moeite. Ik heb al een aantal keren gesnorkeld in de Rode Zee in Egypte. Maar dit was er niet tegen. Al moet ik zeggen dat ik dat gevoel vooral bij de eerste stop had. Daarna was ik niet meer zo overtuigd. Hoe dan ook… We hebben de leukste visjes gezien, de mooiste koralen, een zeeschildpad (geaaid!) en ook een haai! Ruben met zijn GoPro-camera, kon de leukste filmpjes/foto’s maken. Het kon niet beter. Ook het eten op de boot was fantastisch! Als backpacker ben je eten als dit niet meer gewoon…En dan plots een buffet vol lekkerheden waar je niet 1, maar 2, of zelfs 3 keer kon teruggaan. FEEST! Scampi’s, verschillende pasta’s, salades, fruit,… Heerlijk.
Na ons boot-avontuur hebben we koers gezet in meer Noordelijke richting, richting Cape Tribulation. Hier komt het regenwoud samen met de oceaan. Ook iets dat ik vorig jaar ‘on hold’ gezet heb. Ik keek er enorm naar uit om ook dit deel van Australië nog aan mijn lijstje toe te voegen (Ik weet het, ik heb toch zo’n geluk!). Richting Cape Trib hebben we eerst de Daintree River moeten oversteken met de ferry. De Daintree River, en nog veel meer riviertjes en beekjes in het noorden zijn de thuishaven van één van de geliefde Australische dieren… De krokodil. Ow yeah…. Ruben en ik hoopte er eentje te kunnen spotten. Maar tevergeefs. Al hebben we nog hoop voor onze aankomende trip richting Kakadu National Park. Na heerlijk genoten te hebben van een vers ijsje uit Daintree’s Icecream Company, hebben we onze dag beëindigd in PK’s Jungle Village. Een camping te midden van het regenwoud, vlakbij de zee. Je kon meteen zien aan de vlinders, SPINNEN (lees: the Golden Orb Spider), en insecten dat we in een ander soort klimaat waren. In het regenwoud dus. Dit maakt Australië zo geweldig… In één land heb je zoveel klimaatsoorten, zoveel verschillende landschappen,… Alles in 1. De volgende dag zijn we nog een klein wandelingetje over het strand van Cape Tribulation gaan maken. Een uitgestrekt strand met die heerlijke typische palmbomen. Kokosnoten overal. Ruben leefde zich uit met het verzamelen van een 7tal kokosnoten. Hard labeur! Maar het heeft ons nog dagen plezier gegeven. Al eens kokosnoot op de BBQ geprobeerd, met wat zout? Yammie! Anyway…. Diezelfde dag hebben we doorgereden tot het punt waar onze auto niet meer verder kon, en mocht. Je moest een 4WD hebben om de rivier over te steken. Op deze plek lag Emmagen Creek. Een soort van waterhole van de rivier, te midden van het regenwoud. Er hing een touw aan een boom om zo het water in te slingeren. Ruben & ik hadden niet veel woorden nodig om te weten dat we de rest van de dag daar wouden doorbrengen. En ja… Dit was ook een rivier waar krokodillen zwemmen. Maar aangezien iedereen daar een plonske waagde en er van ver geen Croc’s te bespeuren waren (en het touw aan de boom die ons verplichtte in het water te slingeren), deden we dat dus ook! Een super leuke dag… Tegen het einde van de dag zijn we opnieuw gestopt voor een ijsje. Op deze bepaalde plek kon je kiezen tussen 150 verschillende soorten. Ik ben gegaan voor een mix van grapefruit en banaan. Lekker, echt lekker! Al was $6 wel wat prijzig… Diezelfde avond zijn we net voor Cairns op een rest area beland. Hier hebben we in het donker nog snel een potje noodles gekookt en vervolgens moe maar voldaan naar dromenland vertrokken. De volgende ochtend konden we weer genieten van een prachtige zonsopgang, met een heerlijk Oats-ontbijtje op een picknick dekentje. Hoe romantisch, ik hoor het jullie al denken.
Diezelfde dag, 26 mei, zijn we dan begonnen aan onze trip door The Outback, richting Darwin. Eerst naar Townsville, en vervolgens de Overland Track tot Three Ways en dan de laatste rechte lijn naar Darwin. In 4 dagen, een 3500km. Laaaaaaaaang…. Maar leuk. Super coole landschappen, Geweldige overnachtingsplaatsen. Zoals aan de Cloncurry River waar je de rode rotsen van de outback kon zien, vergezeld van enkele Pelikanen, omgeven door groen gras. Enkele ruiters passeerden en ik voelde meteen het gemis van: ‘Oh, kon ik dat nu maar doen!’. Maar neen Karen… Focus… Je bent nu aan het backpacken. Vergeet de paarden even! De laatste nacht in de outback was ook super. Gewoon op onze matras, onder de blote sterrenhemel, naast ons kampvuurtje. Al heb ik niet veel van de sterren gezien. Ik was ‘groggy’ van een ganse dag in de auto te zitten. Op weg naar Darwin was het niet altijd rozengeur en maneschijn. We hebben de alternatorband van de auto moeten laten vervangen, en als een perfect team dat alles aankan… Hebben we diezelfde dag ook nog een band van de auto vervangen. Ach… Het voelde voor mij allemaal als een avontuur. “Laat maar komen!”, dacht ik. Na overnacht te hebben in de buurt van Three Ways, zette we de volgende ochtend koers naar Darwin. Al zijn we daar diezelfde dag toch niet geëindigd. We vonden een leukere plek in de buurt van de Daly River. Niet ver van Darwin. Deze rivier is the hometown van opnieuw, krokodillen…. Maar ook hier geen succes. Wel had ik enorm succes bij de lieftallige muggen. Een 30-tal steken in de ochtend… Merci beaucoup! Niet krabben Karen! Het was nu tijd om Darwin als eindbestemming aan te houden. Nog even gestopt aan een waterval (Robin Falls), waar je ook kon zwemmen en weer genieten.
30 mei kwamen we aan in Darwin. Eindelijk! Maar uhm… Wat nu? We moesten weer even terug naar de realiteit gebracht worden. We zijn er vrijwel meteen naar werk beginnen zoeken. Want in Darwin zouden we een 3tal weken blijven. Tot Paulien & Annemie aankomen. We hebben er meteen fiches verspreidt om Rubens auto te verkopen, onze CV’s afgeprint en rondgebracht, verschillende interimkantoren opgezocht (waaronder Skilled)… Meteen in de aanval! Werk en centjes waren meer dan welkom. Tussendoor hebben we nog genoten aan het waterfront (een soort van afgesloten stuk zee) hier in Darwin, een festivalleke, en niet te vergeten Mindil Beach met de Mindil Sunset Markets, en de p r a c h t i g e zonsondergangen. Het is hier best leuk en minder leuk in Darwin. Leuk… Vooral in het begin met alle backpackers die samenkwamen aan de BBQ op Mindil Beach. Dat is helaas nu wat verminderd aangezien veel mensen hun reis hebben verder gezet. En… Minder leuk. Omdat er hier Rangers de omgeving patrouilleren op zoek naar backpackers die overnachten waar ze dat niet mogen. Het is een kat en muis spelletje. Score: Rangers (kat) VS Karen & Ruben (muizen)….. 1-0! Damn it! Een boete van $141 ELK aan onze broek. Maar betalen, dat doen we niet. Potverdriedubbeltjes! Alle hostels zijn hier enorm prijzig, en volgeboekt. Campings zijn ver uit Darwin, en bovendien ook volgeboekt, en prijzig. Dus? Waar moeten al die lieftallige backpackertjes met auto’s/campervans dan slapen? They do not care…. Well, we do NOT care about the fine then. Stick it up your …………!! Voila…. En hiermee is alles daarover gezegd. Ondertussen moesten we onze boete al lang betaald hebben. We moesten dus extra op onze hoede zijn…. Zodat ze onze auto bijvoorbeeld niet wegsleepten! Om zeker te zijn sliepen we de laatste nachten aan een tankstation een 10tal km uit Darwin. Een oh zo leuke, rustige plek… Hrmm, niet dus. Roadtrains rijden in en uit, piepende banden, airconditioning vanuit de cabine van de roadtrains… dat klinkt als een grasmaaier. Klinkt als ZEN in de oren niet? We hebben een aantal nachten in het bos naast Mindil Beach in de tent geslapen… Maar ook dat was geen toppertje. Het koelt hier namelijk ’s nachts niet af. Veel te warm dus…. En muggen, muggen! ’t Is alsof ze me achtervolgen… Zelfs met Mozzie Spray! Zoals jullie dus lezen… Darwin is in veel aspecten geen lachertje. Dat voelen we ook vaak genoeg aan ons humeur. Zo nu en dan hebben we wat langere tenen dan normaal… Maar, dat hoort er allemaal bij. En zo leer je elkaar echt kennen. Dag in, dag uit bij elkaar zijn is nu eenmaal niet 'altijd' rozengeur en maneschijn. Maar, ik vind dat Ruben & ik dat super doen!
Afgelopen weekend hadden we een leuke job te pakken. Dankzij het interimkantoor ‘Skilled’. Zij hebben ons vrijwel meteen aan deze job geholpen. We mochten tickets verkopen op de ‘V8 Supercars Event’. Ik vond het een geweldige ervaring, weeral. We hebben elk 38u gewerkt. Alle uren/minuten die ze ons meer konden laten werken hebben we aangenomen. Ik heb echt genoten van alles wat ik er mocht doen. Van informatie geven en programma’s verkopen tot Express waar je mensen gaatjes in de tickets knipt, tickets controleert en ze vriendelijk een leuke dag wenst, tot het echte werk van verkopen van tickets. Op een uur tijd liet ik een 900tal mensen het Event binnen. Yes! Een goede feedback heeft me een extra boost voor het zelfvertrouwen gegeven. Uiteindelijk was deze job een ‘ver-van-mijn-bedshow’. Maar ik heb het er goed vanaf gebracht. Onze auto (of Rubens auto), Blackened, is tot op de dag van vandaag nog steeds niet verkocht. We hebben nog 3 dagen tot Paulien & Annemie aankomen… Spannend dus. Ruben gaat dus misschien verplicht zijn mee te rijden met zijn auto, en wij met de campervan. Niet zo goed nieuws… Want dan betalen wij meer voor de camper en Ruben meer voor de bezine. Maar ach, we zien wel hoe het loopt. Hopen op het beste! Oh ja… Ruben heeft ook besloten nog langer in Australie te blijven. Zodat hij zijn 2de visum kan behalen. Hiervoor moet je 3 maanden gewerkt hebben. Hij heeft er nog maar 1 kunnen werken. Vanuit Perth gaat hij dus terug op zoek naar farmwork en vertrekken wij (Paulien, Annemie & ik) op 23 juli terug richting België. Ik weet dat ik hem enorm ga missen… Maar ik gun hem het Australië-avontuur van harte! En we zien wel waar de toekomst ons weer brengt.

Ondertussen, 25 juni, schrijf ik verder aan mijn blog… De auto is inmiddels verkocht. Gelukkig! Wel… Ja en nee. Eergisteren hebben we hem kunnen verkopen aan een Ierse man. Die moest de auto meteen hebben om naar een job 800km uit Darwin te rijden. Het was een snelle beslissing. Vooral omdat we de volgende dag de camper gingen hebben. En niet wisten of we de auto voor meer dan de aangeboden prijs konden verkopen. Dus… Hebben we het bod maar aangenomen. Hij is verkocht voor veeeeel minder dan we, of ik moet eigenlijk zeggen Ruben, het verkocht wou hebben. Maar langs de andere kant… Waren we klaar om met de camper te vertrekken. Een nieuw avontuur tegemoet te gaan. Diezelfde dag sliepen we dus op het strand. Met onze spullen verstopt in de tent in de bush. Want, we stonden even als daklozen op straat… haha. Slapend op het strand, met de spullen in de tent… Een beetje verderop.
Onze camper hebben we dus sinds gisteren. Een leuk, luxueus ding. Met alle kleine en grote hebbedingetjes! Weer eens wat anders. Ik denk / ik hoop dat het met ons allen een super leuke tocht gaat worden.
Oh ja… Voor mijn verjaardag, 22 juni, had Ruben wat leuke slingers en verrassingen in de ochtend. Waaronder NUTELLA! Ow Yes…. En ook een Chocolate Mud Cake, met 25 kaarjes. Hoe attent! ’s Avonds zijn we met wat Italiaanse en Franse vrienden naar een pub geweest. En hebben daar eens goed gefeest. Heerlijk was het. In de vroege uurtjes waren we terug… Rond half 5 ofzo. En om half 7 was ik er alweer uit, opzoek naar een toilet aan het Convention Centre 400m verderop, waar ik tegelijkertijd ook tickets kon bemachtigen om de Dalai Lama te zien. Deze ‘Public Talk’ vond plaats om 13.30u. Tof om deze ‘Holiness’ te zien, en naar hem te luisteren. Al was ik ENORM moe… En soms vond ik zijn uitleg nogal ‘eenvoudig’. Maar dat is misschien net de bedoeling. Een eenvoudiger, gelukkiger leven te leiden.
Hoe dan ook… Vanochtend hebben we eindelijk Paulien & Annemie opgepikt. Zo lang naar uitgekeken… En nu is het echt aan het gebeuren. Om 3.10AM landde ze… We zijn dan meteen naar ‘Mindil Beach’ gereden. Yes… De mooie zonsondergang foto’s… That’s the spot. They were REALLY there! Ruben is meteen een vuurtje op t strand gaan maken en we hebben er ons vervolgens langs gelegd. Niet echt om te slapen want een paar uur later zou de zon opkomen. En na elkaar al zolang niet meer gezien te hebben… Tja, hadden we nogal veel te vertellen. Arme Ruben werd volgens mij al helemaal tuuuuureluuuut van al die vrouwenpraat. Maar, dat loopt wel los hoop ik.
Met ons allen hebben we dus afgelopen nacht weinig / niet geslapen. Vandaag doen we de laatste formaliteiten in Darwin en proberen dan in de late namiddag door te rijden richting Kakadu National Park. Onze roadtrip zal dus weldra beginnen. Owwww Yes! Ik kijk er echt naar uit… Vind het super leuk dat ik dit met Paulien & Annemie erbij kan doen. Een super afsluiter!

De komende dagen/weken gaan we dus niet altijd de mogelijkheid hebben om onze ‘facebook-status’ te updaten, of sms’jes te sturen,… Aangezien we langs verschillende Nationale Parken gaan om uiteindelijk over een maandje onze eindbestemming Perth te bereiken.
Maar ook nu weer: No worries! We are having fun…. En op tijd en stond zal iedereen wel wat van zich laten horen.

Foto's: http://picasaweb.google.com/108841674062075524172/CairnsCapeTribToDarwin?authuser=0&authkey=Gv1sRgCJXX-fmS4NjiXQ&feat=directlink

Cheers everybody!

Tot gauw…. Aan jullie kant van de aardbol.

Ik hoop nog 1 reisverslagje te kunnen schrijven voor ik naar huis kom.

x
Karen